Seni düşünürken...

Eyyy güzel, eyyy akıllı kadınım!... Seninle kaç gündür konuşamadım; farkında mısın?

Seninle konuşmak, aldığın nefesi duyumsamak, nasıl da güç verir; bilir misin sen; yüreğime?

Seni düşünmek, nasıl da götürür beni enginlere... Seni hissederken ben, yüreğimi, bedenimi nasıl bir telaş, nasıl bir tatlı gerilim alır götürür; bazen sakin bir denizin maviliklerine, bazen de gökyüzündeki bulutların, henüz ulaşılamamış en yüksek noktalarına, göğün en kutlu katlarına ulaşmaktır; belki de, arş- ı alaya değmektir canım; benim için, seni düşünmek...

Senin için, seni düşünerek ve sadece sana yazarken, yanlızca seni anlatırken ben; hafiften biraz fazlaca gergin bir duruş ve beden diliyle, koltuğumun en ucunda oturmaktayım şu an; bu bendeki ruh halinin, en sansürsüz haliyle sana aktarılmış biçimidir canım benim.

Seni düşünürken ben... Bazen, kendimden bile kaçtığımı farkettim; biliyor ve anlıyor musun beni; haaa! Ne dersin canım?

Ben ki, meydan okumaya, bireysel, toplumsal her savaşıma kendimi bu kadar hazır tutar, gerektiğinde, karşısındakiyle ölümüne boğuşmaktan zerre geri durmazken üstelik...

Seni düşünürken, ruhumun bu kadar karışması, seni çok istememden  mi, yoksa seni asla kırmama telaşımdan mı; inan orasını ben de kendi başıma çözemiyorum; benim güzel, benim akıllı kadınım...

Seni düşünürken bile bunca heyecanlanırken, sana dokunurken, sarılırken, belki de seni öperken, kim bilir nasıl bir suni tenefüse sığınır, hangi ritimde bir masajla yeniden konuşturabilir, çalıştırabilirim kalbimi; kim bilir?

Seni düşünürken... Bazen ölesiye yanlızlaşıyor, bazen de hiç olmadığım kadar kalabalıklaşıyorum; yanlız sen yanımdayken...

Seni düşünürken yaşadıklarımı, koca bir kitap yazarak bile anlatamayacak kadar çaresiz hissederken kendimi... Yine de bir tek şeye, seni düşünmeye mahkum ediyorum; ruhumu ve bedenimi...

Ve yine biliyorum ki, bir tek seni düşünürken, gerçekten yaşıyor, bir tek senin hayalinle kendimi yeniden, yeniden var edebiliyorum ben; güzel gözlü, güzel yüzlü kadınım benim.

Dilimde hiç bitmeyecek bir şarkı; ruhumu milim milim, santim santim işgal eden, ilhak eden bir aşkın en kifayetsiz, en anlatılamayan halidir; seni sevmek, seni düşünmek... Beni anlıyorsun değil mi?

Her ne hal ise işte!... Seni düşünürken... Bambaşka bir ten, bambaşka bir adam oluveriyorum ben...

Anlatılmaz bir ruh halidir bu bendeki... Çünkü söz konusu sen olunca, ne yaptığımı, ne hissettiğimi bilemiyorum, çözemiyorum ben; bebeğim benim...

Çünkü ben, yanlız seni hissedip, yanlızca seni düşünüyorum zaman zaman; hatta her zaman...

Çünkü ben, Zamanın sonsuz yokluğunda kayboluyorum; seni düşünürken...

Not: Yazıda kullanılan görsel internetten alınmıştır.