Seni seviyorum-1

En sevdiğiniz…

Ama en sevdiğiniz…

Her kim ise

Bir gün sizi terk eder…

Ve ilk kez birlikte yaşadığınız eve tek başinıza dönersiniz.

Yıllar sonra ilk kez tek başinıza gece olur ve uyuyamazsınız.

Onunla konuşursunuz.

Resimleri size bakar.

Daha yattığı yatakta izi duruyordur.

Dokunduğu bardak yarımdır.

Dokunamazsınız…

Ağlamak dolar gözlerinize.

Öyle ağlarsınız ki

Ağlamak olursunuz.

“Seni seviyorum” dersiniz kendi kendinize

“Seni seviyorum” usulca

“Seni seviyorum” tekrar tekrar

Tekrarlayıp durursunuz defalarca

“Seni seviyorum”

Gün içinde telefon beklersiniz alışkanlıkla.

Her telefonu büyük bir yanılsama ve heyecan içinde, o diye, dalıp dalıp açarsınız…

Hiç bir ses sevgilinizin sesi değildir.

Bir süre sonra zil sesini duymaz olursunuz…

Umutlar kırılır…

Telefona bakmazsınız

Ama henüz hoşçakal da denmemiştir…

Gitmiştir de ayrılmamışsınızdır

Tanrı’nın durup dururken hayatınızı neden alt üst ettiğini anlamaya çalisirsiniz.

Sorular sorarsınız.

Bütün sorularınız cevapsızdır

O zaman içiniz de susar

Sessizliğe gömülürsünüz.

Acıktığınızı, üsüdügünüzü, bilmezsiniz.

Fısıldarsınız duyacak gibi

“Seni seviyorum”

Sarılırsınız gömleğine kazağına

Öpersiniz…

“Seni seviyorum”

Silersiniz gözyaşlarınızı

“Seni seviyorum” defalarca

Zamanla unutkan olursunuz.

Gideceğiniz yeri, söyleyeceğiniz şeyi, yapmanız gerekenleri unutursunuz…

Bir kerede anlamazsınız artık bir şeyi

Kelimeleri toparlayamazsınız

Saçma sapan da konuşursunuz bazen…

Farkına varırsınız…

Dağılırsınız…

Kaybolursunuz…

Ve hep “Seni seviyorum”

“Seni seviyorum” dersiniz yollarda

“Seni seviyorum” defalarca

Bazıları size yardıma koşar.

O zaman da alışmadığınız şeyler ortaya çikar.

Telefon konuşmaları, sevmediğiniz tatlar, gereksiz teselliler, sabahları beklemediğiniz uyandırma alarmları sizi rahatsız eder.

Olmadık, inanmak istemediğiniz sözler söylerler

Yardıma koşanlar, size iyilik olsun derken kötülük yaparlar.

Kırmadan yalnız kalmak istediğinizi söylemek imkansızdır.

Ara sıra ölmeyi de düşünürsünüz…

İşte bu yüzden yalnız kalmamalısınız…

Çok sonra anlarsınız sizi sıkan yardımınıza koşanların değerini.

Sevdiğiniz size her gün anılar mektubu göndermeye başlar.

Dolanır işte evin içinde.

Size şarkılar söyler.

Bir yıl önceyi,

son doğum gününü anımsarsınız.

Son oturup yemek yediğiniz yeri

Beraber aldığınız gömleği giyerken, sallanıverir kollarınız aşağı

Bakar kalırsınız aynalara da kendinizi görmezsiniz

Ellerini, sigarasının külünü bile hatırlarsınız

Her şey onu hatırlatır.

Sonbahar geçer, kış, ilkbahar…

Anılar bırakmaz peşinizi.

İnadına yaptığın haksızlıklar, onu kırdığın anlar gelir aklına.

Af dilersiniz diz çöküp…

Onu “çok sevdiğinizi” söylersiniz içinizden

“Seni seviyorum” dersiniz bulutlara doğru

“Seni seviyorum” dersiniz kuşlara

“Seni seviyorum” dersiniz geçen gemilere

Götürecekler sanki ona sesinizi