Sevdim...

Denizi sevdim;

Fırtınalarla coşup köpürdüğünde, karıncanın su içeceği kadar sakinleştiğinde, poyrazda sahilde durgunken, açıklarda titrek dalgalarla göründüğünde, yağmur sonrası turkuaz renge bürünüp, ölü dalgaları kıyılarla öpüştüğünde...

Mevsimleri sevdim;

Güneş, altın rengiyle kumsallara süzüldüğünde yazı, martla birlikte çiçeklenen kayısı ağaçlarının müjdelediği ilkbaharı, deli poyrazlar ve deli yağmurlarla üşüten kışı, sarı kırmızı yapraklarla, çıplak ağaçlarla hüzün veren sonbaharı...

İnsanları sevdim;

Kırılgan yüreğimi incitenleri, sırtımdan hançerleyenleri, yüzüme hep gülümseyerek bakanları, sebepsiz surat asanları, aylarca aramayanları, sesimi duymadan duramayanları, öfkelileri, sakinleri, terkedenleri, kalanları...

Ağaçları sevdim;

Rüzgarda uzun saçlarını savuran kadın görünüşlü salkımsöğütleri, yapraklanmadan çiçeğe bürünen erguvanları, anıtlaşmış ulu çınarları, akarsu kenarına dizilmiş söğütleri, küllü renkleriyle asırlara meydan okuyan zeytin ağaçlarını, sedirleri, kavakları, akasyaları, kırmızı boncuklar gibi taneciklerle süslenmiş karabiber ağaçlarını...

Hayvanları sevdim;

Sabahları pencereme konan serçeleri, kumruları, çocukluk anılarımın en güzel yerinde duran leylekleri, oyuncu kedileri, köpekleri, civcivleri, kuğuları, en çok da yaramaz çocuklar gibi şımarıp zıplayan oğlakları...

Köyleri sevdim;

Kiremitli çatılarını, çerden çöpten yapılmış çitlerini, toprak kokan yollarını, yığma taştan evlerini, ağıldan yayılan hayvan seslerini, yufka pişerken yayılan odun ve pişmiş hamur kokusunu, tarlalardaki ekinlerin renk cümbüşünü, köşelere konmuş pullukların, küreklerin, kazmaların görüntüsünü...

Çiçekleri sevdim;

Yanıksı kokulu karanfilleri, akzambakları, yabani sıklamenleri, gonca gülleri, küpe çiçeklerini, nergisleri, çocukken uzun ömürlü olsun diye domatese sapladığımız fûlleri, insan gülüşlü menekşeleri, en çok, en çok da papatyaları, gelincikleri, kırçiçeklerini...

Şarkıları sevdim;

Duyduğum anda anılarda kaybolduklarımı, hüzünlüleri, kıvrakları, aşkı, sevdayı anlatanları, sitem edenleri, fallarda çıkanları, geçmişten seslenenleri, gelecek güzel günleri müjdeleyenleri...

Şiirleri sevdim;

Bir roman uzunluğundaki duyguları 4 dizeye sığdıranları, ağlatanları, uyandıranları, yaşama gücü verenleri, anlatamadıklarımı anlatanları...

Yaşamayı sevdim;

Bütün bu sevdiklerimi bana verdiği için, gülebildiğim, ağlayabildiğim, coşup, taşabildiğim, ruhum örselendiğinde kolayca kurtulabildiğim, her türlü güzel duyguyu, dibine kadar tadabildiğim, geleceğe hâlâ umutla bakabildiğim için...

Ben, bunların hepsini sevdim. Sanırım en çok, sevmeyi sevdim.