Sevgi bloğum

Milliyet bloğa gireli neredeyse bir yıl olmuş. Ben bu süre içinde geriye bakınca, ne kadar güzel şeyler yaşamışım dedim kendime. Hayatta bunca dert, kavga varken bu kadında tutturmuş bir sevgi lafı abartıp duruyor denebilir.
Kırkbeş yıllık bir dostum var. Birbirimizi çok severiz ve durmadan da sevgimizi söyleriz birbirimize. Kendisi Cumaovalı. 'Sende bizdensin' derdi. Efendim Cumaovalı'lar birbirlerine sevgi göstermekte, övmekte öylesine abartırlarmış ki bir taraf hep borçlu hissedermiş kendini. Tabii bu yıllar öncesinin olayı.
Çok uzun görünen aslında kısacık yaşamda hepimizin ayrı hikayesi var ve bir de sentezi. Bu yaşa gelmeme rağmen ben hala öğrenme modundayım galiba. Tabii öğrendiklerimde var.
Hepimiz hatalarla doluyuz. Mesela hatalarımla yüzleşmeyi öğrendim. Rahmetli teyzem ''melek olsak kanatlarımız olur'' derdi. Kavganın, sertliğin, öfkenin, hırsın kıskançlığın ne kadar yorucu yıpratıcı olduğunu öğrendim. İyi olaylar kadar kötülerden de ders almayı becerebildim. Benim yaşamım boyunca canımı acıtan şeyleri başkalarına yapmamayı da..Af dilemekten çekinmedim. Büyüklüğün yalnızca Allah'a mahsus olduğunu özümsedim. Tek kendimle dalga geçtim. Kimseye ön yargıyla yaklaşmamaya çalıştım. Ama yine de olmadık yanlışlar yaptım.
Rahmetli büyük bestekar Yesari Asım Ersoy'a bir talebesi özür telefonu açmış. ''Hocam kusura bakmayın'' derken hoca sözünü kesmiş ''bak evladım'' demiş ''ben daha kendi kusurlarımı düzeltemedim ki senin kusuruna bakayım''
Onun için benden büyük veya küçük olsun saygı göstermeyi ilke edindim. Rahmetli Selahaddin İçli çok nazik ve saygılı bir insandı. Karanlıkta esnese ağzını kapatan insandı derler.
Vefanın, dostluğun, gerçek olabilmenin, samimiyetin faziletlerini anladım. Ben, ben dememeyi ama yine de ben diyebildiğimi gördüm. Ve en önemlisi sevgiden öte köy olmadığını.
Bende yaşadığımca kırıldım, üzüldüm yoruldum yaşamaktan bıktığım anlar oldu ama hiç öfke beslemedim. Sevmekten de vazgeçmedim inatla. Yaşam aslında bir bumerang. Yeter ki Allah sabrın meyvelerini tadacak kadar ömür nasip etsin insana..
Elli sene sonra birçoğumuzun olmayacağı bir dünyayı yaşarken zehir etmek niye? Aslında tek paylaştığımız seyin ölüm olduğunu bile, bile.
Milliyet blogdaki kısacık dönemimde sahip olduğum dostluklar anlatılamaz, yaşanır. Ankara, İstanbul İzmir Uşak ve bir dolu şehirde yüreğim kaldı. Onların ki de bende. Ve hepsi sanal değil gerçek. Çünki aynada gördüklerimiz aynı.
Hepinizi çok seviyor ve kalbimle saygıda sevgide kucaklıyorum.

ÇÜNKİ BEN İNSANIM

Ben insanım, pürüz dolu her yanım
Bir yanda sevgi güzellik
Bir yanda tutkularım
Çünki ben bir insanım..

Dilime doldurmuşum sevgiyi
Kimi seviyorum, acep neyi
Bir öğrensem şu kendimi bilmeyi
Çünki ben bir insanım..

Akla karayı ayırsa gözlerim
İçimden geçenle uysa sözlerim
Şefkatle uzansa keşke ellerim
Çünki ben bir insanım..

Aynada gördüğüm bu hallerde ne
Yukarı kalkan kaşlar kimlere
Dön artık gönlüm dön gerçeklere
Çünki ben bir insanım.

Hayatta zor iş insan olmak
Kendini başkasının da yerine koymak
Aslında değer güzeli, sevgiyi bulmak
Çünki ben bir insanım..

Cansın Erol