Sevgi odaklı mutluluğu kundaklayabilir misiniz kendinize?

8 Ekim 2011 tarihli "Sevgi Eksikliği" başlıklı yazımızda http://blog.milliyet.com.tr/sevgi-eksikligi/Blog/?BlogNo=329044  mutsuz ve sevgisiz bir çocukluk yaşayanların ileri yaşlarında nasıl bir kişilik ve kimliğe bürüneceklerine değinmiştik.

Her kişide aynı sonucu görmek bazen mümkün olmuyor. Az sayıda olsa da bazıları "ben sevgi almadım ama sevgi verebilirim" gibi olumlu bir yaklaşımla ruhundaki sevgi kırıntılarını mayalandırıp yakınlarına veya ihtiyacı olanlara sunabiliyor.

Süt ve diğer gıdalar kadar ruhlarının da ihtiyacı olan sevgiyi  bebelere, küçük çocuklara  cömertçe gösterebiliyor. Çocuklar, çocuklar diyor da başka bir şey söylemiyor, "verirsem beslenecek, giydirirsem  giyip ısınacak, temizlersem temiz kalacak, ağzı-dili yok ki konuşsun"  diye şefkatini en üst seviyede sergiliyor, minik  bir gülücükle de karşılığını  alıyor. :-) meselâ...

Seviyor, vaktiyle yüreğini karartmış olan  sevgisizlik  dünyasını alt etmek için seviyor. Bunun için özel bir gayret de sarf etmiyor.  Mayayı oluşturmuş, mayalanma  devam ediyor, bu mayalanma devam ettikçe  taşan kısmını  hayvanları  ve nebatatı sevmeye kaydırıyor, inançları eşliğinde Rabb'ine şükürler ederek...

Çocukluğunda rüyalarında göremediği hatta hayallerine bile alamadığı bu günkü yaşantısına sahip olarak mutlu olmaya çalışıyor.

Kendine göre sevgiyi odaklayıp mutluluğu kundaklamış kendine...

Bu bir örnek, denilebilir ki içimizden biri...

Uzatmaya gerek yok,

Blogumun özü:

Bir kişi zamanında kendi  göremediği  sevgi ve şefkat gibi  manevi değerleri, sonrasında  imkanları nispetinde  diğerlerine, ihtiyaç duyanlara fazlasıyla sunabiliyor.  Bu sunum ile, kendine göre yaşamını  anlamlı hale getiriyor. 

Şimdiki kapitalist bakış açısına göre, sermaye kaybı yok...

Dilerim,  sağlık ve mutluluk veren sevgi ile şefkat  yüreğimizde her an canlı kalsın.

Selam ve sevgilerle..

Yurdagül Alkan.

10 mart 2016