Sigaraya veda yazısı

Sigara benim en vefalı sevgilimdi.

Karanlık hücreme ne bir yakınım ne bir sevgilim girebildi, ama otuz günde üç kez buluştu onunla dudaklarım. Bu öyle bir öpüşmeydi ki sadece dudaklarım değil, beynim, ciğerlerim de şenlendi.

Sigara benim en güzel ilham perimdi.

Ondan derin bir nefes çektiğimde bilinçaltımın bütün arşivi kalemimin emrine girer, sözcüklere dönüşürdü.

Sigara benim en yakın arkadaşımdı.

Kimseyle konuşamadığım, kimseye açamadığım sırlarımı onunla paylaşırdım önce.

Sigara benim en büyük arabulucumdu.

Sinirlendiğimde ilk o koşardı bana: "Sakin ol sinirlenme." derdi.

Sigara beni sosyalleştiren ilk dostumdu.

Steinbeck'in Bitmeyen Kavga isimli romanında işçilerle iletişim kurmanın en güzel yolunun sigra alışverişi olduğunu okuyup başlamıştım sigaraya on beş yaşımın heyecanıyla.

Sigara benim en kıska(n)ç sevgilimdi.

Ona çok bağlı olduğumu gören bir kadın:"Bir kültablasıyla öpüşmek istemem." deyip uzaklaşmıştı benden. Ne kadar sevinmişti sigaram..

Sigaram...

Ama şimdi bu sadık sevgili vefalı dostumdan ayrılmak zorundayım.

Aşklarımın yıkamadığı kalbimin duvarlarını meğerse içten içe yıkarmış bu sevgili dostum.

Yarın anjiyo olacağım ve sevgili dostumdan ayrılacağım..

Genç arkadaşlara önerim: Bu sevgiliye bağlanmadan ondan ayrılmaları;çünkü otuz yıllık bir aşk kolay terk edilmiyor.