Yeni acılara yer açtım

Aşk topçusunun salvolarıyla delik deşik olmuş surlarımı nikotinle sıvayıp kandırmıştım kendimi otuz yıldır.

Nikotinle sıvanmış delik surlarla savundum kendimi yıllarca.

O acımsı kokuyla kapatılmış delikler, sigarayı bırakınca tekrar açılmaya başladı, sahte çamurun altından derin yaraların unutulmaya yüz tutmuş kabukları çıktı. Hani çekiversen kabuğu belki yeniden kanayacaktı yara. Kendimi delik deşik olmuş bir korsan yelkeni gibi hissettim; öyle ya yasak aşklar ancak korsan yelkenlerine yazılabilirdi. Rüzgâr estikçe nereye bakacağını şaşıran delik deşik bir yelken...

Tam üç aydır nikotinin zaptettiği bu kaleler birer birer düşüyor. "Rahatlarsın hele bir bırak rahatlarsın." diyorlar. Rahatlamak ne kelime çıldırıyorum. Yüreğimdeki her hazne boşaltınca nikotinle kaplanmış tuğlaları, hapisanesi yanan bir mahkum gibi yalnız hissediyorum kendimi. Sevinsem mi üzülsem mi bilemiyorum.

Her acı bir kapı açar aslında yüreğimde.

Her kapının menteşesi farklıdır. Yalnızlık bu menteşe gıcırtılarının oluşturduğu armoniyi ezberleme temrinidir. İşte yalnızlığı hatmetmiş hafızlar acılarının haritasını çıkarmış, bu haritanın üzerinde azıklarını yiyebilen deneyimli seyyahlardır.

Bu deneyim onlara şunu öğretir:

Kaç gıcırtı ötede hüzün, kaç hezeyandan sonra başlar huzur?

Üç aydır yazamıyordum.
Üç aydır hem fetheden hem fethedilendim.
Günde altmış sigarayla beslenen bir ciğer, bir yürek, ve beyin...
Durdu birdenbire...

Yüreğim delik deşik ama..
Yeni acılara yer açtım.
Acılar cehennemin, sevinçler cennetin müziğidir. Sevinçleri keşfetmek kolaydır, çünkü kutsal kitaplar cenneti çok iyi betimler ve biz bu cennet resimleriyle uyuruz.

Cehennemi de betimlemiştir kutsal kitaplar; ama insanoğlu hep kaçmıştır bu resimlerden yani acılardan. Oysa acılardır kendimizi keşfetmemizi sağlayan. İçimizdeki cehennemi keşfedersek cennete giden yolu bulabiliriz.

Acılara yol açalım..