Sihir

Doğmakla varolmak aynı şey mi diye hep zihnimi zorluyorum, ben de doğdum, hasbelkader büyütüldüm, sonra hayatın içine saldım kendimi. Ruhum beni aradı farklı şehirlerde, sokaklarda, evlerde. Başka başka insanlara sordum kendimi. 

Kimi beni babamın uslu kızı diye sevdi, kimi annemin çalışkanı. Kardeşlerim hamarat, düzenli, fedakar dediler.. 

Komşularım lezzetli yemeklerimi övdüler, patronum uysallığımı, eşim cefakarlığımı, çocuklarım fedakarlığımı.... Ben yine de beni aradım ordan oraya sürüklenerek... Ruhum huzur bulamadı, anlattıkları ben değildim, yaptıklarım kendi mutluluğum için değil "beni sevsinler içindi". Oysa ben beni sevemedim bir türlü, hep eksiktim, hep kusurlu, hep birşeyler yarım kalmış ya da çok geçti. 

Oysa çocuk hayallerim vardı , ücra bir köyde büyürken bile, sınırsız hayaller... Köyü çevreleyen tepelerin, yemyeşil bahçelerin, meyve yüklü ağaçların müziğini duyardım. Radyodan yükselen sabah türküleri, harmana giden köylülerin uysal ayak sesleri, sabırla akan derenin uğultusu hayatın senfonisiydi... 

Uzaklarda, dışarda beni bekleyen sihirli bir beste vadı ve ben o müziğin peşinden sürüklenip durdum. Şehirler, kasabalar, sokaklar hep beni çağırdı. Her şehrin, semtin, sokağın başka başkaydı şarkısı, kiminde çok eğlendim, kiminde ağladım, kiminde hayata küstüm.... 

Kimdim ben, neydi aradığım, nereye aittim, dinim, ırkım, ülkem hangisiydi bilemedim... Afrika'daki siyah aç çocuk oldum, Ortadoğu'da taşlanan kadın. Onlar kadar acıdı canım. 

Savaşları durdurmak, açları doyurmak, ağlayanı güldürmek istedim. Bir sihir aradım, bir mucize. 

Nerede, içimde mi yoksa?