Şimdi !

Artık daha iyi anlıyorum, daha çok farkındayım senin olmadığın yerde olmanın katlanılmayacak kadar canımı yaktığını.

Hayat, acılar katmerlendikçe daha da çok yontuyor adamı, her defasından canından, teninden birşeyler alıp koparttığını fark ediyorsun hayatın.

Boşvermişliklerimin hesabımı ödetiliyor bana yoksa baskın ruh halimin yansımalarımı tüm bunlar ?
Bilinmezliklerim dir beni yenen, kendime giderek yabancılaştığımın, bir yanımı "ötekileştirdiğimin" farkındayım ve biliyorum ki şimdi ben bana yabanacıyım, ben senin uğruna vazgeçmişken hayatımdan ardına bakmadan çekip gitmelerindir beni "öldüren!"
Güzel hayaller kurduğumuz günlerimiz vardı seninle, masallardaki gibi pembe panjurlu bir evimiz, güneş bir başka şavkıyordu penceremizden, ve ılık bir nisan sabahında güneşten önce saçlarına dokunuyordu ellerim, bir kirlenmemiş sabahın alacasında bembeyeaz bir "günaydın" koyuyordum avuçlarına, yüreğine saklıyordun o anı.
Küçük hayallerimiz vardı işte, ne sen bana böyle yabancıydın, ne ben bu kadar çaresiz ve kederliydim.
Güzeldi her şey ve ne gariptir ki insanlar geçmişi hep güzel şeylerle anarlar, güzellikler uzaklaştıkça bizden daha da derin ve dipsiz uçurumlara yuvarlandığımızı fark ediyoruz, işte tam da böyleyim, giderek daha derin ve dipsiz bir uçuruma yuvarlanmışlığımın kaçınılmaz sonucuna katlanmanın çaresizliğini yaşıyrum an be an!
gittin işte,
güneşimi koparııp,
yıldızlarımı söndürüp,
rüzgarımı boğup,
nefesimi alıp ta gittin,
böyle bir şiirin tek "öznesi" ben oluyorum işte, tüm fiiler sana yüklenmişken.
Bir uzak sevdanın avuntusunun peşi sıra acılarıma taktım bu aralar, şu uslanmaz gönlümün bana nelere mal olduğunu bile bile seni senden uzak yaşıyorum şimdi ve bir eski sevda masalının hoş ama hüzünlü demlerindeyim artık