Sis...

Mehtabın deniz üzerinde dans ettiği zamanlardı. Uzun çok uzun bir kumsalda aklımızın müziğiyle dans ettiğimiz zamanlar... Geceydi ama ben gece değildim. Ben her daim güneş her daim ışıktım. O ise bulutlu gün. Güneş mi yoksa yağmur mu olacağına karar veremeyen. Kabul ettim. Bildim ki sevmek her haliyle kabullenmektir onu ve hayatı. Bulutları alıp kendi koynuma sakladım. Yağmuru da güneşi de...

Ve bekledim...Kendi karanlığından yorulacağı günü bekledim. Kızmadan, gücenmeden ve alınmadan. Saf bulutlarına baktım. Beyaz ve pamuksu. Yağmuruna baktım. Islandım altında, aldırmadan. Ben ona ışık sundum, parlak bir güneş, sonsuz bir mavilik... Bile isteye ve emin olarak...

Şimdi sisli puslu bir orman içinde gibiyiz. Mehtap ve deniz o sis ardında belirsiz. Ve ben yoruldum o sis içinde el yordamıyla kendimi, onu, geçmişi ve gerçeği aramaktan. Şimdi koca bir çınar altında huzur içinde ve sise bakmadan oturuyorum. O sisin dağılacağı zamanların geleceğini biliyorum. Ve aklımın içinde bir koca orman yaratıyorum kendime. Dağlarında atlar gezen, papatya tarlalarına kesmiş bir koca vadi bir de. Baharı taşıyorum aklıma şu buza kesen sis içinde...

Ve şimdi kalkıp yürüyorum aklımın ormanında. Öyle dingin ve öyle sıyrılmış herşeyden. Susan ve konuşan, çabalayan ve vazgeçen iki yaprak defterimde. Şimdi içimde herşeyi ama herşeyi yapabileceği herşeyi yapmış olmanın huzuru...

Meydan okuyanın, sevenin ve sevdiğini utanmadan söyleyebilenin cesaretiyim ben. Korkmayan, ağlamayan ve bilenim ben. O koca orman içinde dimdik ayakta duranım... Ve ben o sis ardında kalan ama aklında koca bir orman yaratanım... O kocaman ormanın ağacı, papatyası, dağları, mehtabı ve deniziyim... Tek başına herşeyi sırtlayan ve kendinden bir dünya yaratanım... Şimdi onunla büyümüş kendimim...

Acı yok, sis yok, korkmak yok... Koca bir orman var ve içinde herşey... Acı yok, sis yok, korkmak yok...

RESİM: Guiseppe Mariotti