Siyah güneş II

Sanki ben değilim siyah güneşi yazarken taksimi kalbinden vuran.

Kocaman cümleleri küçültüp senin avuçlarına koyan.

Oysa ki bir elimden diğerine bir cümleden diğerine esen sadece benmişim.

Sen bir şizofrenin aşkısın , sen bir şizofrenin kaleme can kattiğı halisin.

Sen yılların hırsızı, anıların kahpe yalnızlığısın.

Anılar ilerledikce siyah beyaz renk alıyor.

Anılar uzadıkca hafızadan yavasca siliniyor.

Oysa sen hiç uzaklaşmadın.

Ve ben hiç anlamadım senın yokluğunun zamansal durgunluğunu.

Oysaki son yoktun, hala var gıbı dursanda avuclarımda.

Oysaki sen yoktun ben seni kaleme almadıkca.

Ben seni yazarak yaşattım bu beden de kalemi bırakarak kurtulucağım.

Ben yazarken yarattım seni farkında olmadan şimdi farkında olarak terkedeceğim seni.

Sen bir şizofrenin hayata olan nefretiydin.

Sanırım hayatı sevmeye başladım. Sen bittin siyah güneş.