Siyahsız beyaz

Geçenlerde yaş günü olan bir arkadaşım için şu aşağıdakileri karalamıştım:

Ömür sadece en güzel anları biriktirseydi.

Anı diye biriktirdiklerimiz hoşluklar olsaydı.

Kederi yaşamadan, anlarmıydık o hoşlukları.

Aynen siyahsız beyazın anlamsızlığı...

Kader belki de ondan rengarenk.

Yazarken aklımdan geçen “neden hep iyi şeyleri isteriz” idi. İyi şeyler için mücadele etmekten bahsetmiyorum. İnsan tabii ki iyi bir iş için mücadele eder, iyi bir eğitim için, iyi bir yaşam için...Benim burda anlatmak istediğim bizim dışımızdaki olanlar. Hani şu Marlo Morgan’ın Bir Çift Yürek’indeki duada belirtilen değiştiremiyeceğimiz şeyler: ''Tanrım bana değiştiremeyeceğim şeyleri kabul etme gücü, değiştirebileceğim şeyleri değiştirme cesareti ve bu ikisi arasındaki farkı anlayabilme sağduyusu ver''

Durum yukarıda karaladığım siyahsız beyaz durumu aslında. Siyah olmasaydı beyaz o kadar parlak ve çekici olmazdı.

Üzüntülerimiz olmasaydı bu kadar çok sevinirmiydik bizleri havalara uçurtan olaylara.

Acılarımıza hıçkıra hıçkıra ağlamasaydık, mutluluklarımızı inleten kahkahalarla karşılayabilirmiydik.

Savaş olmasaydı barışın değerini anlarmıydık.

Kıtlıklar olmasaydı paylaşmanın değerini...

Hastalıklar olmasaydı sağlığın değerini...

Yalnızlık olmasaydı arkadaşlığın, dostluğun değerini...

Ayrılık olmasaydı kavuşmanın güzelliğini...

Harcanan çaba çekilen cefa olmasaydı ulaşılan başarının değerini...

Sabahlanan sınav önceleri olmasaydı alınan notun değerini...

Çekilen dokuz aylık sıkıntıdan sonra duyulan ağlayışın etkisini...

Uyuyamadan geçen gecelerin sonundaki ilk adımın hoşluğunu...

Gaz çıkarmak için uğraşıların ertesinde gelen “ba ba” sesini...

Kavgaların, tartışmaların sonrasındaki barışma anlarını...

Bir bakıma her sıkıntının arkasından gelen ferahlamanın değerini...

Benim için en önemlisini doğal olarak en sona sakladım: Ölümler olmasaydı hayatın değerini anlarmıydık.

Mutlaka sizde de oluyordur. Her ölüm bende bir irkilme gözden geçirme süreci yaratıyor. Yaşam kaygısına düşüp değer vermeyi unuttuğum, öksüz bıraktığım güzellikleri hakettiği şekilde hatırlamama olanak veriyor. Olmayacak şeylere sıkılıp kendimi üzdüğümü, çevremdeki insanları gereksiz yere kırdığımı, hayatın çarkında fazlaca sıkıştığımı görüp farkına varmama fırsat veriyor.

Keşke başka bir yolu olsaydı yaşamın değerini anlamanın...