Siz hiç birisinin ölmesini istediniz mi?

Ben istedim..

İlk defa..

....

Hep,

Her zaman,

Kimi zaman,

Birisine çok kızdığımda, onun için kötü şeyler dilediğim oldu, ancak sonra hep pişman oldum..

Ölse diye içimden geçirdiğim de..

Kendi sevdiklerimi düşündüm.. Annemi, babamı düşündüm.. Eşimi.. Evlatlarımı.. Onlara bir şey olsa ne kadar üzüleceğimi.. Hemen vazgeçtim, pişman oldum, utandım..

Ben ölsem, canımdan çok sevdiğim oğlumun bu hayatta çekeceği eksiklikler, zorluklar aklıma geldi.. Onların da evlatları olduğunu düşündüm, sıyrıldım düşüncelerimden, yaratandan af diledim..

İnsanın her ne olursa olsun en büyük hakkının, yaşam hakkı olduğu gerçeğini hiç bir zaman göz ardı etmememe rağmen..

İdam cezasına karşı olmama rağmen..

İnsanların suçlarının doğuştan gelmediğine, her hatada kendisi dışında faktörlerin de suça ortak olduğuna inanmama rağmen..

Acıma hislerim aşırı derecede fazla olmasına rağmen..

Ölmüş kediye bile ağlayan..

Her çocuğun ve yaşlının derdini kendine dert edinen, ben..

.....

Ölmesi halinde hiç acımayacağım..

Belki de kendime itiraf etmek istemesem bile, sevineceğim.. Kendi adıma bile değil üstelik..

Birisi var..

Allah'ım affet..

Elimde değil..

Bu sefer utanmıyorum..

....

Siz hiç istediniz mi?