Sokağım ve canım kuzenlerim

Aynı sokakta büyüdük hepimiz.. Aynı sokakta oynadık. Aynı sokaktan okulumuza gittik. O sokakta neler yaşandı neler.. 25 yıl iyisiyle kötüsüyle geçti bu sokakta. Ne oyunlar oynadık, ne eğlenceler bulduk kendimize. Sokağın her karesinde hepimizden bir anı var.

Düşünün bir çıkmaz sokak var ve bu sokak boyunca sıralanan evdekiler kardeşler. Köklerine sağlam bir şekilde bağlılar. Bir şekilde meslekleri gereği zaman zaman ayrılsalar da tekrar dönmeyi bilmişler özlemle büyüdükleri topraklara. Şimdi onların çocukluklarının geçtiği yerlerde bizler varız. Önceden büyük bir bahçe ve içinde tek bir ev varmış. Ama şimdi her bir kardeşin evi bahçenin bir köşesinde. Bağlılıkları hiçbir zaman bozulmamış. Bu da doğal olarak bize yansıdı tabii.

Yaz mevsiminde sokağa koyduğumuz tahta sedirler ve birkaç sandalye sıcak sohbetlerin yapıldığı mekânımızın şahitleri oluyor. Nasıl geçer ki Çukurova’nın o bunaltıcı sıcağı yoksa. Çayımızı yapar çekirdeklerimizle beraber sabahlara kadar sohbet ederiz hep kuzenlerimle beraber. Dünyada ki hiçbir yer hiç bir mekan buradan daha güzel bu sohbetten daha değerli olamaz...

Küçükken daha güzel geçerdi ama. Hepimiz bir aradaydık çünkü. O zamanlar çocuksun geçim derdin iş sorunun yoktu tabii. Kaygısızca sabahtan akşama kadar oynardık. Akşamları da sokağımızdan eve zorla getirirdi annelerimiz. Az çekmediler bizden ama. Neler yapmadık ki. Hediye paketleri hazırlayıp yola koyardık mesela. Acaba gelen geçenlerden fark edip alan olacak mı diye. Paketi yola koyar saklanırdık bir yandan da gözler yolda, alacak kişiyi beklerdik. Paketi açıp içinde bizim oyunumuzdan bir eser görünce kahkahalara boğulurduk. Çocukluk işte büyük zevk verirdi bize. Erik, çağla ağaçlarından inmezdik. Yeşil eriklerden o kadar çok yerdik ki sonuç malum.. Akşama mide bozuk şekilde yatıyor olurduk. Nar toplayıp her nar tanesi için bir dilek tutardık. Düşünün çocukken ne kadar çok hayalimiz varmış ki o nar taneleri hiçbir zaman artmazdı. Hatta az bile gelirdi.

Tabi hep çocuk kalacak halimiz yoktu. Okul, iş tüm kuzenler dağıldık. Bir araya geldiğimiz tek zaman bayramlar oldu. Her bayram bir araya gelir uzun sohbetler ederdik. Herkesin anlatacak o kadar çok şeyi olurdu ki zaman yetmezdi yine bize. Şarkılar , sohbetler birbirimize duyulan özlemleri o birkaç günlük bayram tatillerine sıkıştırmaya çalışırdık..

Geçen her yıl bu birliktelikler azalmaya başladı. Bu birbirimize bağlılığımızın azalmasından değil tabii. Çalışma yerlerimizin farklı olmasından kaynaklanıyordu. Yaşam kaygısı çalışmayı gerektiriyor tabii. Hepimiz mesleğimiz gereği farklı şehirlerdeyiz. Bu bayram sayımız azdı ama yine birlikteydik… bu defa sohbetlerin arasında hep “keşke burada olsalardı” dedik. Çünkü onlarsız gerçekten tadı olmuyor. Ankara , İstanbul, İngiltere, Adana, Osmaniye hepimiz bir yerdeyiz artık.

Mesafeler bölmüş olsa bile bu KUZEN toplantılarını biliyoruz ki kalplerimiz aklımız hep eskiden yaptığımız sohbetlerde, eğlencelerde oyunlarda. Canım kuzenlerim olsaydı diyerek başlıyoruz her şeye. Bağlılığımızın bozulmaması en büyük dileğimiz..

Aynı sokakta doğduk biz ve aynı sokakta büyüdük. Dertlerimizde birdi sevinçlerimizde. Canım kuzenlerim biz bütün olabilmeyi çok iyi bildik. Her karesinde bizden bir iz olan sokağımız bizi bekliyor hep. Sokağımız eski günleri eski rengini özlüyor.. Kolay değil tabii nelere şahit oldu. Önce anne babalarımızın çocukluğuna sonra bizim. Şimdi sessiz sakin kalmayı kendine yakıştıramıyor. Büyük bir özlemle yine bizi bekliyor…

BLOGNOT: Kuzenlerden bahsettikten sonra başka birinin çektiği bir kareyi koymak doğru olmazdı. Bende kuzenimin çektiği bir fotogğrafı koyuyorum yazıma. Bir arada olan bir fotoğrafımızı çekemedik bu bayram. Resimde rengârenk kalemler bizleri temsil ediyor. Fotoğrafı ile bana verdiği destekten dolayı kuzenim T. Aytaç Gürbüz’e teşekkür ederim..