Son gelişmelere ilave, Nejat Uygur

Sağlık sorunları, işler, ev hayatının koşturması ve facebook twitter gibi sosyal ağlara takılma gibi sudan nedenlerden dolayı epeydir yazamadım. Halbuki bu aralar yazmak için oldukça konu var. Ama Candy crush dan vakit bulamıyoruz ki. Neyse kalemi pardon klavyenin başına geçtik. Tam nereden başlayacağım diye düşünürken Nejat Uygur’u kaybettiğimizi öğrendim. Epeydir hastaydı, sağlık durumu kötüydü, Allah rahmet eylesin, iyi bir tiyatro sanatçımızdı.  2013'de çok kişiyi kaybettik, çok üzüldük, bu yılı buruk bitiriyoruz. Umarım 2014 daha iyi geçer.

Son cumhuriyet bayramı yazımdan bu yana ne oldu? 10 Kasım da Ata’mızı andık. 75 yıl olmuştu bu dünyadan ayrılalı. "Olmasaydı da olurduk" gibi saçma sapan bir tartışmayı yaşadık, bilinç altı düşmanlığın su üstüne çıkışının bir göstergesiydi sanırım. Düne kadar çekinen bu düşmanlık artık kendini daha özgür görüyor, neden diye? sordum cevap alamadım.

Savaş Ay, kanser ile boğuşuyordu, yenildi aramızdan ayrıldı. Değişik  profili olan bir gazeteci idi.

On sekiz yaşını geçmiş bireylerin yaşayış biçimine karışma veya karışma arzusunu “Kızlı erkekli” konuşup tartıştık. Sanki başka sorunumuz yokmuş gibi. Hükümetin içinde belki de ilk kez tartışıldı. Çatlaklar oluştu.

Son olarak Diyarbakır’daki buluşmayı yaşadık. Barzani, Diyarbakır’da gövde gösterisi yaptı, yapmasına izin verildi. Türkiye Cumhuriyeti’ne kinle bakan bir kesim Kürt halkına ne mesaj verildi, cevabını sizlere bırakıyorum. İnanıyorum ki bu topraklara ve Ankara’ya bağlı,  birçok Kürt vatandaşımız da var. Ama bu ayrımın yapılmasına izin verilmiyor gibi geliyor bana.

Sayın okurlar, gördüğünüz ve yaşadığınız gibi toplum olarak mutlu ve huzurlu yaşayamıyoruz. Sıkıntı sağlık durumumuzu bile etkiliyor. Gazete okumak, TVde haber dinlemek bile istemiyoruz. Ama vatandaşlık görevimiz gereği susamıyor, umursamaz olamıyoruz. “Biz ne zaman güzellikleri yaşayıp konuşacağız. Biz ne zaman toplum olarak mutlu olacağız.” diye sorduğumda bir arkadaşım “zor gözükmekte” diye umutsuzca cevap verdi.

Yazıma geçen günlerde yazdığım bana ait bir paylaşımla bitirmek istiyorum :

Bundan 20 -25 yıl evvel işten vapurla adaya giderken vapurun arka sahanlığında işten eve giden ada sakinlerinden bir grup, biraz beyaz peynir, biraz pastırma, biraz meyve ile rakı içer günün yorgunluğunu çıkarırlar, arkadaşlarıyla hoş bir yolculuk yaparlardı. Ben de arada sırada çerezle bira içtiğimi hatırlıyorum. Ada vapurları çok neşeli idi. Ya şimdi? Nerelerden nerelere geldik. Bu gün bakkaldan 22 den sonra alkollü içki almak bile hayal oldu.