Son

Konuşmanın anlamını yitirdiği bir dünyanın, prangalarla zincirlenmiş köleleriydik taa ki gözümüz açılıyormuş gibi görünene kadar. Hayatını değiştirecek o kararı vermenin doruğunda, soluğumu tutmuşken, boğulmayı bekleyen bir ruhta artık can bulamıyorum.

Gücünü yitirmiş bir kaç sözcüğün dilinden tutmanın yolu yok ki boşa çırpınıyor zaman. Boşuna inat ediyor, döne döne, mide bulandırıcı bir sarhoşluğa kadeh kaldırma konusunda. Geçmiyorsun işte kalbinde ben yokken. Akmıyorsun zamanım, anla, durdun sen. Saatlerimi geriye almaya çalışırken, sende kayboluyorum.

Uzun süren bir aşkın son külleri artık ve yeniden doğacak bir anka kuşu da yok ellerimde. Bu gerçekten son demi düşüncelerimin ve duygularımın. Yudum yudum içmeye çalışırken etrafa saçılmış bir son çırpınış...

Ölüm... Gelip bulmak için neden bu kadar çok bekledin? Tam da alışmışken yokluğuna, sensiz olabiliyorken o kapıyı açtığımda neden karşıma dikildin? Nedendi tüm sevmeleri, dünlerimin.

Soğuk bir oda, soğuk bir yatak, soğuk bir küçük dünyada donarak ölmeyi bekleyecek aşkım. Son nefesini içimde verecek, yenik düştüğü mutlak iç savaşında.

İçim acıyacak, içim yanacak ve elimdeki küçük kanayan yaralar gibi olmayacak. Dayanabilecek mi yüreğin acıma! Ölümüme hazır olacak mı yıldızlar, bir sonbahar sabahında.

Hadi git şimdi. Hoşça kallarımı sıralamıştım zaten güçsüz ruhuna. Keşke ruhunda sevseydi beni bedenin gibi ve ben olabilseydin eskisi kadar.

Anılardan boğulacak bir geleceğin esirleriyiz şimdi de. Bir hapisten kurtulduk sanırken prangaların kalan izlerini unuttuk bir zaman diliminde. Unutmamanı istediğim tek şeyse, söyleyemediğim o son cümle: seni çok seviyorum.

Öyle seviyor ki kalbim seni, şimdilerde nefessiz kalıyor, uykusuzluğuma eşlik eden kahvelerim. Gecelerime gün katıp, farkını belli etmeyen saatlerim. Sensizliğim ve senliğim... Arada farkı anlamaya çalışıyorum.
Şu dakikadan sonra kimi suçlayabilir ki insan. Kendinde arar, bulur, kaybeder ve yeniden arayıp bulur tüm sorunları. Son bir soru, son bir cevap: bitti ve bir daha hiç başlamayacak.