Sorma...

Sorma...

Öyle bir zaman olur ki, mutsuz olmak için acı bir olay yaşaması gerekmez insanın.

Mutsuz olmak, ortada büyük bir neden yokken bile insan kendini çaresiz, yalnız, mutsuz, hüzün dolu hisseder kendini.

Hiçbirşey yapmak gelmiyor içimden. İnsanların günaydın demesi bile ağır geliyor. Kimseyi görmek istemiyorum belkide, yağan yağmurda alıp başımı gitmek istiyorum çok uzaklara yüreğim git derken bir yanım kalmalısın diyor hayata, kalabalığın ortasında yalnızım adeta yüreğim git diyor ama imkansız anla. İnsan sorumluluklarını bırakıp neden kendi isteğince yaşayamıyor diye soruyorum bazen kendime. Zaten bunu yapabilseydik hayatı özgürce yaşamak diye buna derlerdi herhalde.

Şu an isterdim ki işten güçten çevremdeki herkesten uzak bir köşede kendi kabuğuma çekilmek ıssız bir köşede, kimseyi duymamak, kimseyle ilgilenmeden yalnızca kendim olmak küçük bir dünyada.

Gün geliyor insan kendinden bile sıkılıyor, dış dünyadan nasıl sıkılmasın ki şu anlayışsız insanlar arasında.

Ne güzel söylemiş Zeki MÜREN sorma ne haldeyim sorma kederdeyim... Şu an beni anlayan tek güneş belkide yüreğimde açan.

Sormayın ne haldeyim sormayın bana, yalnız kalmak istiyorum koskoca dünyada... Dokunmayın bugün bana.

SORMA

Gün ağarınca boynum bükülür

Dalarım uzaklara gönlüm sıkılır

Sorma ne haldeyim

Sorma kederdeyim

Sorma yangınlardayım zaman zaman

Sorma utanırım

Sorma söyleyemem

Sorma nöbetlerdeyim başım duman

Ah bu yangın beni öldürüyor yavaş yavaş

Kor kor ateşler yanıyor içimde

Aşkı beni kül ediyor...