Sükûnet

Ten kıyılmış kapkara.
Beden solmuş giden yarin ardından.
Lugatlar tükenmiş,
Ahengi yalpalanmış aşklar kalmış dip köşelerde.
Saçlarından yıldızlar damlarken,
Gece hayretle suretine isyan eder
Kıskanmışcasına feryad figan durur.
Yağmur yağmış sere serpe
Vicdanımın el değmemiş seyrine.
Yaşlanmış bir keman nağmesi çınlar kulaklarımda
Yerden bitme tınılar filizlenir yemyeşil
Şiirler şevkle niyaz eder
Okunmuşcasına gururlu, dimdik ve ayakta . 

Mavi izdüşümler sürerim gece merhaba demenden evvel
Nidalar yükselir pembe gülün yaprak aralarından.
Koştukça saçların dalgalanır.
Denizden daha mı anaçsın ?
Yalnız balıklardan daha mı özgürsün sandallara yarenlik eder gibi?
Oysa ben seni güneşin şevkatinde bekliyordum
Orada bahara kafa tutacağını sanmıştım.
Olmadı yine de
Olmadı işte.
Dağlar gibi yüce olan sevdaya sen kulak asmadın
Cesaret edemedin kuşların parlak kanat çırpışlarına bakmaya
Gözlerin âmâ
Sözlerin bir kor olmuş sancı veren yara gibi. 

Kimi zaman ellerim kanar boş bir yürek gibi ıslak
Uykularımda sabahlarım bekler uyanmadım mı hala diye
Yatağım boş
Yitirdiğim hayatım sarhoş
Bir de yaşanmışlıklar kaldı
Bir görsen aşık olurdun
Bambaşka bir hevesle.
İstanbul gibi kalabalık bir sonuçsuzluk
Fukaralık kokan endişeler
Kadife bir yalnızlık
Kanıma dokunan.
İnci tanesi öpüşmeler
Koyu bir elyaf gibi taptaze
Soyut melek aşkı
Cennete kanat çırpıyor usulca. 

Gökhan Cenker