Süzgeç

Süzgeç deriz adına, bazen de elek olur farklı yapıda. Adı her ne olursa süzeriz bazı şeyleri ya da eleriz. Süzgeçin deliklerinden akanlar, işimize yarayanlardır ve üstte kalanlar da aslında o grupta olmaması gerekenler. Atılacaklar...

Ben ters kullandım süzgeçi hayatta. Hızlı hızlı sallamadım avuçlarımın arasında. Sadece koydum bir kenara ve bekledim. Aslında süzmek de istemedim içinde bulunanları...

Küçücüktü delikleri süzgecimin. Akıp kaymasın diye içindekiler, en küçük deliklisini seçmiştim. Böceği olacaktı hayatın, çiçeği de... Hepsi o süzgecin içinde. Hepsi bir arada...

Olmazmış, olmadı.

Kendi kendine eridi bazı şeyler içinde. Kendi kendine aktı gitti deliklerden. Delikleri kapatamazdım, hayat bu hakkı vermiyordu hiç kimseye.

O kadar çok şey aktı ki içinden, yıllarca yavaş yavaş. Kendiliğinden eriyen, kendi kendini tüketen ne varsa aktı gitti deliklerden. Gidenlere üzüldüm belki ama hep geride kalanlarda oldu gözüm. Hep kalanlarla yapabileceklerimde kaldı aklım.

Gidenlerin yerine yenilerini koymak da mümkün değildi bu süzgeçte. Baştan ne varsa elimde, hepsini birden koymuştum içine. Aklıma gelmemişti o cahillikte azar azar kullanmak, deneyerek harcamak. Ben bitmez sanmıştım, ben gitmez sanmıştım hiç bir şey. Benim kadar dayanırlar sanmıştım.

Dayanamadılar...Çürüyerek, eriyerek akıp gittiler deliklerden.

Şimdi tersine kullandığım süzgeçte, gidenleri düşünmeden kalanlara bakıyorum.O kadar az şey kalmış ki...Avucuma alıyorum hepsini, sıkıca kavrıyorum. Her şeyimi kaybetmiş değilim!

Hala kalanlar var ve hala yapacaklarım var kalanlarla...