Tayipgiller…

“Saçlarına yıldız düşmüş, koparma anne, ağlama“ derken ağlarlar, Gazze için de…

Öyle duygusallardır yani; hatta Tayipgillerden Emine Hanım geçenlerde Davos’ta ne kadar ağladığını da anlatmıştı, Gata’ya alınmadığı için ne kadar ağladığını da biliyoruz; başka ortamlarda da ağlanmıştı, hep dünya insanlığı içindi!

Yani Tayipgiller böyle insancıl!

Ama Tayipgillerin görüşleri öyle evrensel, öyle geniş ki kendi ülkelerindeki insanlara ağlamak gibi bir basitlik sergilemiyorlar!

Yani, öyle dünya insanı ki onlar, ülkesel sıkıntılarını ortaya koymuyorlar!

Mesela, ülkedeki şehitlere ağlamak bencillik gibi geliyor onlara, Gazze varken, ülkedeki şehitlere yanmak şımarıklık olsa gerek!

Mesela, öyle duysallar ki Tayipgiller, “ananı da al git” derken, aslında “yormayınız sevgili validenizi buralarda, lütfen evine intikal ettiriniz, huzurla çayını içsin kendisi, biz bizzat halledeceğiz zaten tüm meseleleri” demek istemişlerdir muhtemelen!

Aslında Tayipgiller medyaya duyurmadan pek bir ağlaşmışlardır bu duruma lakin, bizim haberimiz dahi olmamıştır!

Tayipgiller aslında Türk Telekom’u İsraillilere satarken de pek üzülmüşlerdi muhtemelen, hatta birbirlerine sarılıp, “Sen ağlama” şarkısını söyleyip, gözyaşları içinde imzayı atmışlardı; hatta haftalarca etkisinden kurtulamayıp, gözyaşlarımız azıcık dinsin diyerek maaaaile (maaile anlamını bilirsiniz, maaa diye uzatılırsa sanıyorum aile efradının da efradı anlamı taşır diye düşümekteyim!) tatile giderek gözyaşlarını silmişledir!

Ülkesel sıkıntılar evrensel anlamda öyle basit kalıyor ki, dünya insanı Tayipgiller bu basitliği kendilerine yakıştıramıyorlar; mesela bazı ülkeler bizim için endişeleniyorlar, basit bir görüş oluyor elbet bu, ayol Gazze’de öldürülenler dururken bakın nelerle uğraşıyor elalemin adamları! Ayıptır, günahtır yahu!

Aslında, Tayipgiller her satılan fabrika, arsa, yalı için de ağlıyorlar, ama gözyaşlarını içlerine akıtıyorlar; Atatürk neler yapmış etmiş, ama satmak zorundayız, zira enflasyonu dengelemek lazım, bazı ülkelerle iyi geçinmek, verdiğimiz sözleri yerine getirmek!...

Tahminen çok ağladılar, ah Atatürk’üm, vah Atatürk’üm, sen yaptın biz satıyoruz, ama bakın Gazze’dekilere, ne hallerdeler…

Ya dünya insanları, halleri harap!

Amerika ekonomik çöküşte!

Ya diğer ülkelere ne demeli!

Bir Türk bin düşmana bedeldir ya, dünyayı kurtaralım dedik yani!...

Şehitler mi?

Şehit mertebesine ulaşmak bir onurdur! Bu onuru bahşediyoruz, bu onurdan dolayı biz Tayipgiller aslında her gece ağlıyoruz, gururumuz içlendiriyor bizi…

Ne kadar şehit versek o kadar duygulanırız biz!...

Ama bakmayın halkıma, milletime, genel kuruluma, tebaama göstermiyoruz; nasıl duygusal olduğumuzu bir varın da düşünün, yani!

Gülgün Karaoğlu

Temmuz,21/2010