Tekrar

Başını hep dimdik tuttu,
Onun için doğmayan gökyüzüne.
Islandı yağmurlarda, sakladı herkesten kendini.
Birde yağmurlarda ağladı hep.
Gözyaşları karışsın diye bir yudum.
Görmesin kimse, silmesin ondan başkası...
Ve, o şimdi bir yatakta devam ediyor hayata.
Ağlamıyor artık, sokaklarda saf, tuzsuz yağmur.
Ardından her karesi çekiliyor ondan habersiz.
Gözleri dalıp gidiyor parlayana ışıklara.
Ve her neyse iyi düşünmüş çeken...
Daha da önemlisi,
İlk önce yatağına düşüşüş karesini almış.
Bitiminde dimdik bırakmış hayalleri...
Öyle hatırlanmak ister her insan.
Yeniden hayata açılan gözlere.