Üçgen Adamlar

ÜÇGEN ADAMLAR

Ölüme konuk olduğumda tanıştım onlarla

Sessizdiler ağızları yoktu

Düşünceleriyle, gözleriyle konuşuyorlardı

Çok ama çok kalabalıktılar...

Yalnızdım karşılarında

Ben ve üçgen adamlar.

Öfkeyle koca kayaları, taşları

Atıyorlardı üstüme

Offf çok ağır, çok acıtıyor

Atılan kayaları

Ellerimle kenara itip

Nefes almaya çalışıyordum

Onlar öfkeli, daha çok atıyorlar

Ben kenara ittikçe...

Vaz geçmedim canım yansada

Vaz geçemedim

Nefes almak içindi tüm bu uğraşı

Nefes almak...

O kadar güzel ve gerçek ki,

Evrendeki her şeyden büyük,

Büyüksün nefes aldığın sürece.

Sonunda öfkeli ve yorgun

Toplandılar çevreme

Ben o koca kayaların arasında

Parçalanmış kanlı ellerimle

Yine dik, yine emin baktım

Yüzlerine...

Vaz geçtiler

Öfkeyle ''düşündüğümüzden güçlü çıktı'' dediler.

Benimle anlaşmaya karar verdiler,

Ve özgür bırakarak

Hayata, yaşamama bir şans daha verdiler.

Ben on beş gün süren komada

Savaştım ve kazandım

Üçgen adamları bile yıldırdım

İşte hayata yeniden başladığım

Yeniden güneşi, ayı, yıldızları

Çiçekleri, böcekleri ve çocukları

İzlemeye başladığım, sarılıp kokladığım hayat ;

Sen üçgen adamlardan da

GÜÇLÜ VE ÖFKELİSİN

BANA KARŞI!...

AYŞIL YAKIN