Umudun olsun, ben hep yanındayım.

Tam 21 yıl önceydi. Ben daha gencecik bir kızdım. Ablam da öyle... Ama o dünyanın en büyük heyecanını yaşıyordu daha 21 yaşındayken. Bir Pazar günüydü ve o gün anneler günüydü.

Boncuk boncuk bakan kapkara gözleriyle yeğenimi ilk kucağıma aldığım gün. Teyze olmuştum, ama içime ılık lık bir şeyler akmıştı o gün o güzel bebeği görünce. ‘’Damla’’koyduk adını. Kucakladık, sardık ailemizin en minik üyesini, severken paylaşamadık.

Benim de çocuklarım doğdu daha sonra. Damla’nın ailesi dağılırken, benim ailem büyüdü. Ama Damla benim ailemde her zaman ilk çocuğum olarak yerini korudu. Üç çocuğumun ‘’ablacığı’’ oldu her zaman. Kendi babası daha sonra evlenip, aynı soyadını taşıdığı kardeşi olmasına rağmen. Hiç görmedi kardeşini ve benim çocuklarım kardeşleri oldu onun.

Damla’m bu gün 21 yaşını bitirdi.

Ve o da hazırlanıyor... Doğum gününe değil, anneler gününe de değil...

Damla’m annesini ebedi yolculuğa hazırlıyor. Elini hiç bırakmadan. Sonra koşup bana sarılıyor ve annesinden gizlediği gözyaşlarını serbestçe akıtıyor; içindeki tüm sıkıntıları akıtmak istercesine: ‘’Ne olur beni hiç bırakma, teyze!’’ diyerek.

Ben ömrüm oldukça yanındayım, yavrum...

Ben ömrüm oldukça, seni o ilk kucağıma aldığım an kadar sevip, koruyarak yanındayım.

Bu doğum gününde sana söz veriyorum ki; unutmasak da, hayat devam edecek ve mutlaka aydınlık günler doğacak hayatında...

Ben her zaman annenin yerini almadan ama bir anne şefkatiyle yanında olacağım.

Umudunu kaybetme ve bana güven... Umudunu kaybetme ki bu zorlu yolda el ele beraber yürüyebilelim, tökezlemeden...

Benim hala umudum var hayattan; sizin için, dört çocuğum için.