Koridor

Son günlerde kaderimin bir tüneli oldu koridor. Uzun zamandır beklenen ani bitişlerin ya da hiç beklenmeyen yavaş sonların bekleme yeri...
Sabahı zor olan uzun gecelerde sabahladığımız koridor... Aynı kaderi paylaştığımız yoldaşlarımızla, dertleştiğimiz koridor... Bize hayatı bir daha, bir daha sorgulatan o soğuk, o acı ve bir o kadar da gerçek koridor.
‘’Kapansın kapılar, herkese odasına ‘’ anonsunun, bir acı daha bitti bakışıyla , son gerçeği kabullendirdiği koridor.
O koridordayım ben de, diğerleri gibi. Biliyorum ki o koridor benim hayatım için de bir geçiş tüneli artık.
Biliyorum ki, o koridora girerken yanımda taşıdığım karanlık; o koridorda kalacak. Ve çıkışta tüm acılar da hayatın bir sınavı olarak yerini alacak. O koridorda yaşananlar, belki de ışığa ulaşmak için geçmek zorunda kaldıklarımızdı. Anlayabilmek için ve anlayarak bir şans daha sunabilmek için kendimize...
Şimdi yürüyorum o koridorda...Sakince atıyorum adımlarımı, dilimde sabır duaları ve yüreğimde nice umutlarla...Gölgeler yanımda her an, beni takip eden sessizce...Gözlerinde nice endişeler ve korkular yüreklerinde... Korkmuyorum ben, korkmuyorum çünkü biliyorum ki, o koridor karanlıkları serpiştire serpiştire bırakacağımız son yol. Her bıraktığımız karanlığın yerinde avuçlarımızda bir yıldız olacak ve biz yapıştıracağız o yıldızları o koyu karanlığa özenle. Tek tek, bıkmadan usanmadan yapıştıracağız...Ve o yıldızlar yol gösterecek bize, ulaşabilmek için pırıl pırıl güneşli aydınlık günlere.
Şimdi yürüyorum o koridorda, attığım her adımda daha bir güçlü oluyorum. Omuzlarım yerini bulmaya başlıyor yavaş yavaş. Ve başım dikleşiyor, gözlerim hayatın ta içine odaklanmış bir şekilde. Biraz hüzünle, biraz alayla ama çokça umutla bakıyorum o minicik ışığın sızdığı yere. Acelem yok, sindire sindire adımlıyorum koridoru. Her bir adımda öğrendiklerim neredeyse kırk yıla eş değer çünkü. Biliyorum deyip bilmediklerim ve yaşıyorum deyip sadece nefes aldığım günlerim geride kalıyor...
O koridor ki, dışarıdan bakıldığında bir korku tüneli, oysa içinde hayatın en büyük öğretisi var. Ve doğumla ölüm arasında ne varsa her şey orada. Slaytlar geçiyor beyinlerden o koridorda ve doğrularla yanlışlar yeni savaşlarda.
Gün ve nefes kalıyor geriye düşüncelerde, sağlıkla alınıp verilen her nefes; bin şükür ki yaradana.
Karanlığa alışan gözlerimi hazırlıyorum o koridorda, kamaşmasınlar diye ışığa ulaştıklarında. Yüreğimdeki ışığı rehber yapıyorum gözlerime alıştıra alıştıra...
Yüreğimdeki ışığı saçıyorum artık o koridora.