Umut felakettir

Umut etmeyi sever kimileri.

Bense en çok, umut etmekten korkarım…

“umut felakettir"

Tembelliktir...

En son beklenen ve hiç gelmeyen…

Köşesinde pinekleyen, yaşlı bir cücedir….

Aylardan kışsa uyur, yazsa saklanır…

Göreniniz var mı onu bir deniz kenarnda,

Yada bir durakta..

Korkaktır,

Siz, hiç geldiğini gördünüz mü?

Ben görmedim…

Hoş beklemem de

Uzun zaman oldu, biz ayrılalı birbirimizden

Ne o memnundu benden,

Ne de ben ondan…

Kırdık birbirimizi derinde bir yerden.

Söylenmedik söz bırakmadık,

Giderken…

O köşesine gitti.

Ben de kendime…

Gitme demedik ikimizde, diğerine.

Aklımda kalmadı şimdi giderken ne dediği, ne giydiği

Hoş çok konuşmazdı kendileri

Kıyafeti kendinden belli gri’dir hazretleri

Bekletir...

Beklersiniz,

Vezir edecek sanarak rezil olursunuz.

Yollarımız ayrıldı bizim

Amacım kötülemek değil elbette.

Siz kendiniz karar verin.

Ama bilin,

Dostluğumuz yıllar önce yandı bizim,

kül oldu bitti.

Ayrıldık biz !..

Bundan sonra da,

Umut’la ilgili her şeyde ki,

Umud etmek, umutsuzca beklemekte dahil

Benimle ilişiği kesilmiştir…

Hemde,

Tarafımdan….

Fesh edilmiştir…

Bilgilerinize…

Umutsuzca Umut etmek,

Hüküm-süz-dür!....

Jülide ÖNCEL / 17.09.2007