Uyanmak istiyorum

Bir rüyada olduğumu biliyorum, hatta bir illüzyonun içinde. İşin garibi onun içindeyken öylesine gerçek ki herşey. Uyuyorum, uyanıyorum, rüya görüyorum, hayal ediyorum, bazen rüyanın içinde rüya görüyorum ve içinden çıkmaya çalışıyorum. Tam uyandım artık dediğimde kendimi yeni bir gecenin karasında buluyorum, yıldızları seyrederken, etrafı dinlerken, düşünürken evet düşünürken, bir düşü düşünürken.

Saklıyorum kendim dediğim kişiyi kendimden, sonra arayıp buluyorum derinden bir yerden. O zaman anlıyorum ki nihayet uykudan uyanmışım, az bir zaman için başka birinin düşündeyim, ya enteresan olan her yerde ve her zaman var olabilmem. O halde varsam, neredeyim? Dönüyorum, dönüyorum kendimi bir noktadan başka noktaya sıçrarken buluyorum, her seferinde düşümdeki illüzyona yeni bir ekleme yaparak. İlginç bir anlatım bu,bıkmışım bilgiden, geldikçe geliyor, ben var oldukça gelmeye de devam ediyor. Uyuyayım, uyanayım geçer diyorum. Her yataktan kalkışımda, yada her vücuduma dönüşümde hah şimdi normale dönerim dediğimde, yeni bir bilgi daha geliyor. Geldikçe anlıyorum, anlıyorum artık dur diyemeyeceğimi. Bu bir akış aslında, ben içine girmişim.

Bazen evimde müziğimi açıyorum, eşyalarımı toparlıyorum, işlerimi yapıyorum. Arada müzik sesinden, bir kazağımın renginden, bulaşık yerleştirmekten bir ilham geliyor, oturup yine yazıyorum, kağıda yazmasam da yüreğime yazıyorum, sanki kana kana su içiyorum. Yine bakıyorum yeni bir bilgi. Ben akışın içersinde coştukça coşuyorum, beni alıp götüren şeyin sevgi olduğuna vakıf oluyorum, o an sevgi hücrelerimden taşıyor, enerjim öyle genişliyor ki, sadece seviyorum ve seviyorum.

Aynaya bakıyorum kendimi gördüğümü zannettiğim kişiye bakıyorum, bakıyorum ki onun dıştan görünüşü milyonlarca iç sesi sisliyor. İçimde farklı renkler, farklı sesler, farklı dalgalar var, bu sefer içimi görmeye başlıyorum, sonra bir girdapta kendimi buluyorum, orası sistemleri kusursuz işleyen bir düzen. Hiçbir şey aksamıyor, şaşmıyor, sessiz ve derinden herşey olması gerektiği gibi oluyor.

Bir zaman makinesiyim diyorum, sonra gözlerime bakınca, bir başka benin benle bakıştığını görüyorum. Biliyorum ki ben aynanın sırrını gördükçe o bana bakacak, ben ona ulaşınca ise bana akacak ve ben aynanın ötesine kapıyı açıp geçeceğim. Az kaldı biliyorum, ayna saydamlaşıyor, bazen önce elimi, sonra benliğimi öteye geçirecekken korkup geri çekiliyorum. O an uykumdan uyanmak istiyorum, biliyorum ki o korkuyu aşmadan geçiş yok. Önce korkularını yen, sonra kendini bil, işte o zaman uyanırsın diyorum.

Arkama dönüp baktığımda, bana sımsıkı yapışmış birşeyler görüyorum, onları yavaş yavaş üstümden çekmeye ve beni hür bırakmalarını sağlamaya çalışıyorum. Onlar kim mi? Beni eğiten, yürümeyi öğreten, ilerlememi sağlayan, farkındalığımı artıran yardımcılarım. Aslında içimdeki binlerce farklı kişilik, onlarla helalleşmeye, anlaşmaya ve kendilerini aşmaya çağırıyorum. O noktada içimdeki her sesle oturup konuşuyorum, onları anlamaya çalışıyorum, şartlanmışlıklarımın ötesine geçmeye çalışıyorum, affetmeye başlıyorum, sadece kendimi, zaten başka kimse yok ki.

Bu haldeyken, kapı çalıyor, kapıcı para istiyor, sonra kocam geliyor, telefonum çalıyor, bir arkadaşım benle konuşmak istiyor. İşte yine bir düşün düşüncesindeyim. Kendimi o anda uykunun içinde buluyorum, rüyalarımı ve hülyalarımı görmeye devam ediyorum. Tam gerçekteyim dediğimde ise uykumdan uyanmak istediğimi anlıyorum. Bir düş bahçesinin uzun çiçekleri içindeyken, hepsini kokluyor, basmaya kıyamıyor, olduğum yerden sonsuzluğu seyrediyor, içimin sesini dinliyor ve uyanmak istiyorum. Güneş parlıyor, ellerim toprağa akıtıyor, toprak evrene yağıyor, saçlarım limon kokuyor, rüzgârda savruluyor, elbisem ritim tutuyor, içimdekiler dışa yansıyor, ben maviyle buluşurken, yıldızlar görünüyor ve ben gecenin karasını karşılarken, ayna karşımda beliriyor. O da ne? Ayna su oluyor, bense su damlası.

Birleşen Bütündedir.