Var mı sormak istediğiniz bir şey yarına?

Yarın ya ismi, bilemez ne varsa kendi içinde zira diye sormuyorum ona ama küsüyor bana.

Her gün, sabah bir başkası olmayı umut ederek dalıyorum uykuya ama bu her gün hiçbir zaman gelmiyor.

Belki de bilmemem gerektiği için her kim olduysam söylemiyor.

Her gün, kendimi hatırlamayı hayal ederek dalıyorum uykuya, oysa kendim oluyorum uykuda.

Her gün, bir sonra ki gün sormayacağım, aramayacağım, düşünmeyeceğim diye dalıyorum uykuya. Yok oysa bir sonra ki gün.

Her gün, bir saniye önce aklımdan geçeni hatırlamayı ve anlatmayı hayal ederek dalıyorum uykuya.

Yok oysa bir saniye öncesi.

Her gün, daha fazla sevebilir miyim acaba herkesi, her şeyi bir anda diye sorarak dalıyorum uykuya.

Yok oysa bir başka an.

Her gün, yarının resmini yaparken, tuvalde hangi renkleri kullanacağımı, hangi şekillere can vereceğimi sorarak dalıyorum uykuya.

Yarın, "bu resim var zaten şu an" diyor; en emin haliyle bana.

Her gün, buluşur mu gözler, sözler birbiriyle diye soruyorum yarına.

Yarın “Ben şu anım” diyor, tüm tamlığıyla.

Her gün, sıyrılıp ne zaman çıkacağım şu bedenden yukarıya diye sorarken buluyorum kendimi yukarı da, ulaşmaya çalışırken aşağıda ki bana.

Her gün her anın için de saklı. Her tarafım her günle, her günün içinde ki her anla ve an da yarınla kaplı oysa.

Dalıyorum uykuya, var mı sormak istediğiniz bir şey yarına?

Yarın yok diyor bana, henüz sormadığım halde ona.

Ya siz sordunuz mu yarına?

Cevap vermez beklemeyin, vermediği gibi bana.