Varlık

Şehirlerarası yolcuğum sırasında kaptanın onbeş dakika mola dediğini duyduğumda otobüsten indim. Uygun bir yer bulup ayakta oturmanın verdiği uyuşukluğu atmaya çalışıyordum.

" o an "

Çevremdeki durgun ve hareketli insanlara bakmaya başladım. Dört bir yanım insanlarla doluydu. Hızlı, yavaş yürüyen, oturan, benim gibi ayakta sabit duran ve çevresine bakan. Sanki gördüğüm beni bir çok açıdan gösteren, içiçe, yanyana duran aynalar topluluğu idi. Bir çok aynadan kendimi değişik şekillerde görüyor gibiydim.

Nerden geliyor ve nereye gidiyordum, yapılacaklar, edilecekler yoktu.

Sakınmam gereken durumlar, savunma hazırlığı, tehlike bulunmuyordu. Kaç yaşındaydım, boyumun uzunluğu, kilomunun ağırlığının bir önemi yoktu. Zihnimin bilgi kısmı geçici bir kapanma yaşıyor gibiydi. Düşünmüyor sadece duyularımda yaşıyordum. Fakat, sadece görüyor ve duyuyordum. Diğer duyularım kapanmış gibiydi.

Üç boyutlu bir tv izliyor gibiydim. Hem burada bir varlık hem de seyreden bir varlık. Hem tv içinde hem de onu izleyendim.

Kızgınlık, korku, endişe gibi uyarıcı duygularım kendilerini gizlemişlerdi. Altbenliğim belirsizleşmiş, benliğim uykuya dalmış halde otobüs koltuğunda kalmıştı. Evet yaşadığım üstbenlikti bu. Duygularım ve düşüncelerimin birleşip dürtülerimi toplayıp sakladığı bir andı " o an ".

Fiziksel hiçbir gereksinim duymuyordum. İhtiyaçlarımla bağlantım kesilmiş, bir ben vardım.

Önce sesler duymaya başlamıştım kime ait olduklarını anlamadığım. Sonra baktığım her insanın düşüncelerini okumaya başlamıştım sanki. Telepati önce beyin dalgalarının yayını ile başlayıp kendisini deşifre edecek noktaya kadar devam ediyordu. Duygu dalgaları yayılıyordu etrafa, havayı titreten bir enerji çeşidiyle, kelimeler yoktu. Karmaşık bir titreşim ve dalga vardı.

Duygu frekansları birbirine karışıyordu. Endişe, korku, merak, telaş, öfke, sevinç...

" Otobüs yolcuları kalmasın" sesiyle kendime geldim. Koltuğuma oturduğumda biraz önce yaşadıklarımdan hiçbir iz kalmamıştı geriye.

Yola devam ederken geçmiş ve gelecekle birlikte olan tüm şeyler beynimdeki yerlerine oturdular.

Onlar içinde mola bitmişti adeta.

Varolmanın hafifliğini yaşamış ve ağırlığı ile yolculuğuma devam ediyordum...