Ya balık olsaydı hayatım!!!

Önümde balık; solağım ya ben sağ elimde balığın naif gövdesi, sol elimde küçük bıçak. Önce balığın başı ile gövdesinin birleştiği yerden kesiyorum. Sonrasında ise bıçağı bırakıp elimle kafasını koparıyorum ve iç organlarını çekip alıyorum. Katilim ben diyorum yüksek sesle, elimden kan damlaları düşüyor. <ı>Hem de psikopat katil. En sevdiğimi biçip doğruyorum, ona hayat veren midesini, kalbini, bağırsaklarını, havyarını çekip alıyorum büyük hızla. İnsan sevdiğine kıyar mı? Daha bitmedi, onu kendim için 5 kez sudan geçireceğim, sonrasında tuz ile derisini yakacağım ki bana tat verin diye, ya una bulayıp kızgın yağa atacağım, ya fırına… Zevkimden köşe olduğum bir canlıyı işte ben bu hale getireceğim.

Ne kadar şanslıyız insan olarak. Bu kez yüksek sesle düşünüyorum. Elbette başıma kaza bela gelmezse bir bütün olarak gömüleceğim. Yaşadığım müddetçe sağlığım için bazı organlarımla vedalaşacağım. Tıpkı, benim balığın iç organlarını alışım gibi, dişçinin dişimi bedenimden ayırdığı, bir daha bana ait olmayacağı için ona içimden üzüleceğim kimse fark etmeden. Belki de bu bir dalak, bir böbrek olacak. Ama nihayetinde parçalanmazsam kazada bela da bütün olarak gömüleceğim. "Kimse beni kızartıp yiyemeyecek, ağlara takılmadıkça sorun yok. " diye devam ediyorum kanlı ellerim ile balığın başına bakarak.

Böyle zalimim işte…

En sevdiğime işkence ederek, insan olarak yaratıldığım için şükredeceğim. <ı>Her zaman…