Yağmur yağdı ben ağladım..

Yüzümü yağmura çevirdim. O yağdı ben ağladım. Karıştık birbirimize hiç konuşmadan.. Çamurlarda yuvarlandım, ıslanan saçlarım her teli avuçlarımda yas tuttu.. Kopup gelen çığlıklar, yüreğimin isyanları sensizliğe.. Yorgun bedenimi karanlığa teslim ettim. Yağmur yağdı ben ağladım...

Bir şarkımız vardı bizim olan gecelerde.. Kopartılan bütün çiçekleri toplamıştık bahçemize.. İsimsizdi belki hepsi ama biz AŞK dedik onlara..

Karanlık buluşurken doğan güneşle, ezan seslerinde dilek olduk birbirimize. İmkansız da umut, farklı bedenlerde tek ruh olduk.. Acıdık , kanadık , çırpındık , bazen kulaklarımızda ses, bazen çok yakınımızda nefes, bazen de sevgili olduk.. Kucağına uzattığım ayaklarım sensiz kaldı apansız..

Masamda ki boş kadeh hep özlemine kalkacak bundan böyle. Yağmur yine yağacak sensiz akşamlarıma. O yağacak ben ağlayacağım. Yüzüm dönük, gözlerim kapalı..

Acının avuçlarında yüreğim tarifsiz sızılar kaplıyor bedenimi. Anlatamıyorum...Bir İstanbul akşamında
isyanlardayım..Firarda düşüncelerim..Zehir akıyor içime..Ölüyorum..

Giderim buralardan , dönmem hasrete. Bohçama bir tutam özlem, bir çift siyah göz, bir içten gülüşü saklar da giderim. Yüreğimi de alır giderim.. Bende ki senle...