Yağmur

Önce eylül gelir sonra karanlık bir bulut sarar şehrin üstünü. yüzüne ıslık çalar rüzgar sonra birden ılık ve sessiz bir durgunluk sarar bütün boşluğu. insanlar adam aklıllı yürüyorlerken birden başkalaşıverirler adımlarıyla. kadınlar rimellerini korur
erkekler jölelerini. yapraklar az önce hışırdarken bu sessizlikte sararmış bedenlerinin gerip düşmemek adına son bir kez dahasına sıkıca tutunuverirler ağaçlarına. mazot yutan kamyonlar bir köşe çekilirken vapurlar endişelidirler iki yakayı birleştiremeceklerinden. kimi tezgahlar bitiverirlerken kimisi için tam bir talihsizlik. ve sokakta yaşayanlar kendi başlarınadırherzaman. onları uzaktan seven fakat dokunmaktan korkanlarda aslında.

Birden...sessizlik bozulunca, yani ben gelince tuhaf adamlar, telaşlı kadınlar, gürültülükamyonlar, dökülürken savrulan yapraklar ve körfez başkalaşmasını bitirmiştirsessizlik bozulunca, yani ben gelince huysuzlaşır insanlar. ayaklarına ellerine konmak bir korku ve nefrete sürükler sanki bedenlerini. oysa içlerine dökülemedenkaçıp gidenlerden bende hoşlanmıyorum! ara sıra karşı yakadan körfeze inen sokak ışıklarına takılır kimilerinin gözleri. ve ne bulursam bu "arasıra" durumlarından bulurumbir adamın hiç bir sigaraya değmemiş temiz nefesini.
bir kadının en güzel gözlerini bir adama bakarken. bu "ara sıra" anlarında gökyüzüne bir renk çemberi çizerim. bir kadının koşuşunu bir yere varma kaygısını taşımadan. bir çocuğun"evdekiler"den korkmadan.

Sonra.. ben gidince yani..kadın gözlerini çevirir, adam sigarasına sarılır. kadın rimellerini düzeltir, adam saçlarını. ağaçlar yapraklarını bırakır. insanlar kaygılarını toplar tekrar. vapur tekrar homurdanır bir kıyıdan ötekisine. kamyonlar
bıçkındır..