Yalancı

Yalancıyım ben. Ne severim adamakıllı, ne de hak edilen değeri veririm. Kimsenin önemi yok gözümde. Zaten hayat da boş. Ne kederlenmenin kıymeti var, ne de kahkahalara boğulmanın anlamı…

Gülmeler de yasak artık. Kimseye yakışmaz zaten. Bana hiç yakışmaz. Hep bir yaş akıtmaz mı nasılsa ardından? Burnundan gelmez mi insanın hep? Ne zaman çırpınmaya başlasa yüreği, hep en ummadık yerden yara almaz mı kanatları? Benim parçalanan kanatlarım da yok, bir söze, bir bakışa nedensiz uçmaya kalkan bir yüreğimde…

Bomboş bir hafızayla uyanmak yeni güne, ne de huzur verir insana. Gözlerini açar açmaz aklına gelivermez birisi. Nasıl uyudu diye merak etmezsin. Bir “günaydın” da beklemezsin öğleye yaklaşsa da saat. Aşk yok, merak yok, bir günaydın bile yok. Neticesinde sorun yok, özlem yok. Sadece alabildiğine sessiz bir huzur…

Yalancıyım ben. Her şeyim yalan, tüm dediklerim. Gözümün önünde tek bir gerçek var kopamadığım. Belli belirsiz o gülüşünde takılıp kaldığım, dudaklarının kenarındaki öpülesi kıvrım…