Zaman

Sen SUS!!! Biliyorum ben. Görünmez surların var seni çevreleyen. Ne zaman bir gülüşüne kanıp koşsam sana, ruhum yara bere oluyor, kalbim kan revan içinde kalıyor. Ama aklım çabuk unutuyor bu acıları. Yüzsüzce yeni tebessümünü bekliyor…

Kalemim seni özlüyor. İlhamım sensin. Kâğıtlara akıttığım hüznüm, sevincim, masumiyetim, mahremiyetim her şey sensin. Her cümlem buram buram sen kokuyor. Her kelimemde seni çekiyorum içime. Genzimi yakıyor acılığın. Belki de acın oluyor ilhamım…

Senli deneyimlerimden öğrendiklerimi kaydediyorum her yere. Artık biliyorum. Zaman her şeyin ilacı değil. Bu sevdada, acının adı zaman. Umutsuzca kendimi teslim ettiğim, beni iyileştireceğine inandığım doktorumun adı zaman. Tüm yollarımı büyük ustalıkla yine sana çıkaran kaderin adı zaman. Adını duyduğum an takıldığım ağın adı zaman.

Bakma bana artık. Fark etme. Ben senden geride duramıyorum madem, sen yardımcı ol bu anlamsız mücadeleme. Seni unutmama yardım et. Hatırlatma kendini. Dinlediğim tüm şarkılardan sil suretini. Dokunduğum her yerden çek nefesini. Bırak sensiz kalayım. Yavaş yavaş gelmesin ölümüm. Bir kez bak gözlerime. Ben kaybolurken derinliklerinde çek al aniden sevgini içimden. Bir kez acısın kalbim. Tüm sevdam aksın gitsin açtığın yaradan. Beslediğin ruhum çabuk uçsun senden mahrum kalan bu hayattan…