Yalnızlık bağımlılığı

Gecenin ilerlediği saatler bunlar, artık yavaş yavaş üstümüze kara bir perdenin, dokunulası bir yalnızlığın çöktüğü anlar yaklaşıyor. Ortalıkta duyulması çok basit bir sessizlik, nefes alış verişlerimizin bozduğu.

Zihnimizde dolanan bir melodi ile uyanıyoruz bazen bu sessizlik ile inleyen gecelere, bazen uykumuza bir karabasan gibi çöken kâbuslarımızla. Nedenler farklı ama üstümüze çektiğimiz yoğun sis aynı, dünyanın neresinde olursak olalım.

Kiminiz kalkıp bir çay demliyor benim gibi, gün doğumunu beklemek için. Uyusa, uyuyamayacağını bildiği için. Bu anları ilk kez yaşamadığı için alışmışlık hissi uyanıyor içinde, uykuları ilk kez yarım kalmıyor. Yakasına yapışmış yalnızlık onu ilk kez ziyaret etmiyor.

Bu ziyarete ilk kez tanıklık edenler tir tir titriyor belki de. Soğuk soğuk terler akıyor alnından, ne hissettiğinin farkına varmaya çalışıyor. Üstüne örtülen kara sisin üstüne bir de yorganı çekiyor. Korkuyor, derin nefesler alıyor. Ne hissettiğini kendisi de bilmiyor, öğrenmekten korkuyor.

Böyle anlarda ensemize binen saf yalnızlık. Katıksız, renksiz, zar zor keşfettiğimiz yalnızlık.

Öyle ki gecenin sabaha varmasını iple çekenler var bu anlardan kurtulmak için. Gecenin bir vakti telefona sarılıp uyanık birilerini arayanlarımız var. Bulduğunda hissettiklerini çaktırmamaya çalışanlar. Oysa anlamadığı bulduğu kişinin de üstü başı yalnızlık ile temizlenmiş.

Alışıyor insan bir süre sonra. Saf yalnızlığın soğuğundan yorgan ile kurtulamayacağını anlıyor, dışarıda esen rüzgârın kendisini daha da üşütemeyeceğini fark ediyor. Yavaş, sancılı bir alışılmışlık hissi kaplıyor içini. Yalnızlığı doğuruyor, sancılı bir doğum, zor geçiyor. Doktorunuz yok bu kez, risk ise hep böyle hissetmek, gecenin sabaha bir türlü ulaşamaması.

Zor öyle değil mi? Yalnızlığın en saf hâlini hissedenlere sorsanız, cevap, tek kelimeyle “zor”. Ama bir de buna alışanlar var ki, onlar için bu hissi terk etmesi zor.

Bir uyuşturucu gibi, alkol, sigara gibi bağımlılık yapıcı bir his. Tedavisi yok. Modern tıp çaresiz. Nadir rastlanan bir hastalık değil aslında bu, bu çok rastlanan bir enfeksiyon gibi yayılıyor günümüzde ama doktora giden çok nadir.

Sessiz gecelere uyanıp her uykuda, çay demleyip sabahı rahat rahat bekleyenlere sorun, bu hastalığın adı “yalnızlık bağımlılığı”.