Yarınlar bizim

Genç adam, yağmur serpiştirirken toprak kokusunu içine çekti. Güneş ışınlarının yağmur damlalarıyla armonisi gözlerini kamaştırmıştı. Çocukluğunda başak tarlalarında pervasızca gezinirken gökkuşağını seyre daldığı anları anımsadı.

Gri mavi puslu gökyüzünü altın sarısı bir fırtına kaplamak üzereydi. Altın sarısı fırtınadan gökyüzünün aydınlanmış mavilikleri, sarı saçlı mavi gözlü bir devin uyanışını anımsatıyordu. Garip bir ürperti kaplamıştı tüm benliğini genç adamın. Sanki yıllardır hayaliyle yaşadığı o yüce insan şimdi gökyüzünden ona bakıyordu. Gözlerindeki hayal kırıklığı ise, beraberindeki onlarca soru ve şaşkınlığı yansıtıyordu. Genç adam, mavi gözlerin büyüsüne kapılmıştı, o gözler ki ışığıyla bir zamanlar tüm vatanı kalkan gibi sarmış, öylesine aydınlatmıştı ki, her beyinde, her bir toprak zerresinde o ışığın ulu gücü hissedilirdi.

Rüyayla gerçek arası bu buluşma, zihnini darmadağın etmişti. Mavi gözlü yüce insanın haykırışını kalbinin derinliğinde hissediyordu. Yine de “ilelebet payidar” kalınacağına olan inancı, tükenmeyen karmaşasına derman oluyordu. Ne de olsa o yüce önderin tüm kehanetleri gerçekleşmemiş miydi? Eş zamanlı yaşamıştı o. O günlerde şimdiyi öngörmüş, şimdide ise yarınları yaşamıştı. Yine bir umut kaplamıştı içini. Yağmur dinmek üzereydi. Güneş parlarken, gökkuşağı göründü. Yine çocukluğundaki gibi içinden bir dilek tuttu. Sonra tekrarladı;

“Türkiye Cumhuriyeti ilelebet payidar kalacaktır”.