Yaşlanmak güzeldir!

Şöyle bir oh demek için zamanınızın olmadığından yakınıp duruyordunuz hep, öyle değil mi?
O halde tüm bu kaygılarınızı giderdiğiniz bir dönemde olduğunuzu farzedelim!
Muhtemelen emeklisinizdir, oh oh ne güzel, kendi kendinizin patronusunuz yani!
Aile ve iş hayatı anlamında hiçbir sorumlulukta taşımıyorsunuz, o görevleri çoktaan yerine getirdiniz çünkü!
Tembellikle geçirebileceğiniz bolca zamana sahipsiniz!

Maaşınızı hak etmek için kimsenin ağız kokusunu çekmek, dırdırını dinlemek zorunda değilsiniz!
Bütün gününüzü evde geçirseniz bile size karışacak kimse yok!
Dışarıda geçirdiğiniz zamanlar ise bir başka güzeldir, arkanızdan kovalayan birisi yoktur hızlı yürümek zorunda değilsinizdir!
Toplu taşıma araçlarına bindiğinizde de koltuğunuz hazırdır, buyur amca, buyur teyze!
Onca yolu ayakta gitmemeniz için tüm insanlar seferber olmuş ve herkesin size derin bir hürmeti vardır adeta!

Hemen hepiniz, bu tür bir yaşam sürmeyi arzuluyor ve bu umutlarla yaşlanmak istiyorsunuzdur eminim!
Ayaklarınızın üzerinde durabildiğiniz sürece her şey çok iyi, çok güzel!

Ama madalyonun bir de diğer yüzü olduğunu unutmayalım!

Ve geçmişimizle günümüz arasında bir köprü kuralım isterseniz!

Ben yaşlanacağım günleri hayal ettiğimde babamı ve dedemleri hatırlarım!
Onların bir gün olsun yaşlılıktan şikayet ettiklerini görmedim, duymadım!
En sıkıntılı veya hastalıklı zamanlarında bile huzur dolu bir bakış ifadesini görürdüm yüzlerinde!

Güçlü aile bağlarını inşa etmiş bir bilge olmanın rahatlığı içerisindeydiler!

Çünkü onların yaşlandıkça değerleri artardı, baş köşeye oturtulur, fikirlerine değer verilirdi!
Evin direği sayılır ve aile huzurunun sigortası olarak kabul edilirlerdi!

Ancak bugün durum biraz farklı!

Gözlemlerim o ki, günümüz gençliği sevgi, saygı kavramını yitirmiş durumda ve bilinmeyen yönlere doğru hızla yol almakta!

Bu olumsuz gidişata dur demenin yolu ise bir zamanların olmazsa olmazımız saydığımız geleneklerimizi devam ettirmekten geçiyor!