Yazamamak...

Bir ölüm sesizliği düşer içine...

Yazmak istersin, yazamazsın, konuşmak istersin kelimeler dizilir boğazına. Yutkunursun, boğazını yırtar konuşamamak. Gözlerin dolar nedensiz, ağlamak aydınlatacaktır karanlığı ama içine akar damlalar.
Yağmur yağsın istersin sonra, yağmur hiç dinmesin. Uykulara dalmak istersin, o gözüne gözüne batan uykuların en derinini istersin, hiç uyanmasam dersin.

Bir ölüm sessizliği düşer sokağa...

Selam verecek, günaydın, iyi akşamlar diyecek birileri geçsin pencerenin önünden, beklersin. Gölgesi düşşün odana bir dostun, tebessümü yansısın dilersin. Ayaküstü bir sohbet, biraz dedikodu, bir nefes... Kalabalıklar içine karşısam, kavga gürültü, şamata, eğlence... Gece hiç olmasın istersin.

Bir ölüm sessizliği düşer şehre...

Kapılar kapanır, tütmez bacalardan duman. Savrulur yaprak, savrulur insan... Nereye gitsem dersin, yolculuk basar içini, bilmediğim diyarlarda uyansam istersin. Umarsın masal olsun, rüya olsun acılar, kimsesizlikler... Çaresizlik keser yollarını, içinde kocaman bir boşluk, sokak ortasına yığılıp hıçkıra hıçkıra, avaz avaz ağlarsın.

Bir anne kucağına sarılıp derin uykularda, çocuk gözlerle uyanmak hayata. Ellerinde toprak kokusu, dizlerin yara bere içinde, bilmeden, büyümeden yaşamak arzusu...

Yazma o zaman, konuşma... Kapat kapılarını, çek perdelerini... Çok sürer mi? Sürmez sanırım, bir inatçı gün ışığı sızar o perdeden içeri, bir dost çalar kapını. Bahar hep gelir, gelecektir, ama aç yüreğini açık bırak, cemre düşsün. Cemre düştüğünde, bir filizin toprağı delip çıkması gibi başlayacaksın kaldığın yerden hayata. İşte bunun adı umut...