Yazmaya başladım neden mi?

“ Bir İngiliz gazeteciye sormuşlar; 93 yaşında, neden hala her sabah ilk iş bilgisayarınızı açıyorsunuz? O da bir şiirle yanıt vermiş; “ Uyan evlat, yolculuk bitince, bol zamanın olacak, uyumak için… ”

Beynimde konular cirit atar bazen, anlatacak, beni dikkatle dinleyip yorum yapacak kimse bulamam karşımda. Susa susa içimde birikti her şey. Kısa kısa anlatmayı denedim, ” şiirimsi ” lerimle… olmadı, yetmedi onlar içimdekileri dökmeye. Günlüklerime döktüm içimi, benden başka kimsenin okumadığı, büyük bir ihtimalle başka kimsenin de okumayacağı defterler doldurdum yıllarca. Bu kimsenin okuyup yazmadığı zamanda umudumu yitirmiş, yazmaktan vazgeçmiştim neredeyse.

Milliyet blogu keşfettim bir gün, ilgi çekici ve güzel yazılar vardı okumaya başladım. Okunacağıma dair bir umut belirdi içimde. Yazmaya başladım yavaş yavaş… Okunduğumu görünce daha bir hevesle yazmaya başladım. Artık, bilgisayar, internet benim için bir hobi, bir boş zaman değerlendirme aracı değildi. Bir görev olmuştu benim için günlük yazmak, sorumlu davranmamı gerektiren bir uğraş. Yukarıda bahsettiğim İngiliz gazeteci gibi, ”uyku” bana göre değildi.

Sabahlarım daha erken başlıyor artık, ”yazımı yetiştirmeliyim, acaba hangi resim yazıma uygun olur” kaygısı var içimde. Yazdıkça, içimdeki o durgun suyu akıttıkça, kokuşmadan, kurtlanmadan döktükçe denizlere, kuş gibi hafifliyor ve “kendim” oluyorum gitgide… Çok güzel bir söz var, onu yazmazsam bu yazı eksik kalırdı; ANCAK DURGUN SU YILDIZLARI YANSITIR… ÇİN ÖZDEYİŞİ