Yoksulluk

Kalabalık bir caddenin ortasında el açmış oturuyor bir yoksul kadın."Allah rızası için" diyor, "Bir ekmek parası. "Zaman zaman utanıyor, susuyor. Sessizleşiyor her yer bir an. Sessizlikte bir bebek çığlığı duyuluyor. Yeni gelmiş dünyaya, aç kalmaya. Annesi ona kavuşmaktan mutlu, sımsıkı sarılıyor ama bir yandan da yavrusuna sütü dışında ne verebileceğini düşünüyor. Baba doğum masraflarını düşünmekten okşayamıyor bebeğini. Hastane koridorunda bir kadın bağırıyor o sırada:"Yeter!" diye, "Evladımı kurtaracak olan bir ilaç ve biraz da iyi gıda, sadece budur isteğim.Sadece budur yavrumu bana bağışlayacak olan."
Hastane türlü çeşit acılara ev sahipliği ederken bir yoksul evde akşam yemeği telaşı yaşanıyor.Beş çocuk oturmuş sofraya hevesle pilavlarını bekliyor.Ama bıkmışlar kara pilavdan, keşke biraz da beyazından olsa...Yine de yiyecekler iştahla ama yine de doymayacaklar.Karınları guruldarken soğuk odalarında uykuya dalacaklar.

Onlar uykudayken bir kadın satacak kendini zengin bir adama. Cebine üç beş kuruş para girsin de oğluna ayakkabı alabilsin diye.O hiç tanımadığı adam üzerine çullanırken bir damla yaş süzülecek gözünden, karışacak nehire...
Asiye Teyze nehirden su taşıyacak hastalıktan geriye kalan tek hayvanına.Suyunu içsin, yemini yesin ki süt versin hayvan.Versin ki, Asiye Teyze yaşlı kocasına bir tas çorba pişirsin.

Çorbadan sıcak sıcak dumanlar tüterken vitrinden izler çocuklar.Restoranlar hep pahalıdır onlara, hep fazladır, lükstür.
Yoksulluk kanatacak yaraları ve hasret bırakacak gurbettekileri.Yoksulluk giyemediğin bir hırkadan fazladır kimi zaman.Tutamadığın kalem sadece yazmayı değil, mutlu gelecek hayallerini de unutturur.

(Bu yazı 'Sözcük ve Görüntü' ödevim için hazırlanmıştır.)