Yolcu...3

Gece çöker gözlerime, susarım, hep sustum... Konuşacak dost ahbap vardı var olmasına ama hep onların konuşmalarını konuştum... İçim sustu hep...
Kader arkadaşım derlerdi bana, bir kaderi mi paylaştık, benzer değildi hikayelerimiz oysa...

Benim hikayem yanmışlık, ya da yakılmışlıktı...

Hiç özlemedim mi bu yolları, çiçek kokusunu, kuş sesini? Özlediysem bile bilemedim... Hani güneşi gördüm, tenimi yaktı... İçimi ısıtamadı, öyle çok üşümüş buz tutmuş olmalı ki...

Bir kor ateş sakladım, sönmesin diye çıkarıp ısıtmadım içimi, sakladım bir köşemde. Hani bıçak yarası olan, hani acısı dinmeyen yerimde...

Gece çöktü gözlerime, yıldızlar karanlığı süslediler... Güzeldir, yattığım yerde uykusuzluğuma eşlik ettiler, ordan bilirim. Yıldızlar güzeldir... Ve ulaşılmaz...

Ulaşılmaz mı şimdi çıktığım yolda gideceğim kaderime? Ulaşılmaz mı yar başka hayallerde... Bekleme demiştim diye ne çok ağlamıştı...Unutamam...
Gelme, görüş günlerini dar ağaçlarına asayım, kurşuna dizeyim gelme deyişimi anlamayışını... Unutamam...

Bir ağaç gördüm bu ıssız yolda. Kimbilir yalnızlığı kaç asırlık... Küçük bir esinti bile ferahlatıyor insanı. Rüzgara tuttuk yüzümüzü... Benim saçlarım uçuştu, onun yaprakları... Koca evrende bir ağaç, bir ben....
Meyve vermez, kuşlar konmaz mı dalına? Benim gibi yolunu şaşırmış bir yolcu gelir de yaslanır mı koca gövdene?

Yıllarımı çalanın yıllarını çalmaya gidiyorum... Sorarsan yolculuk nereye?

Devam edecek.....