Yorgun beden

Tazecik bedenler o kadar canlı ve heyacanlı ki bir gün yaşlanacakları ve yorgun düşecekleri zamanı hiç akıllarına bile getirmezler. Oysaki o günler çok uzakta değildir. Yılların çok çabu geçtiği belki hiç umurlarında bile değildir.

O kadar vurdum duymaz bir şekilde yaşıyoruz ki, bütün her şeyi hal vurup harman savuruyoruz. Kaynaklarımızı israf ettiğimiz gibi vücudumuzu da hor kullanıyoruz. Sanki o bize hiç lazım olmayacakmış gibi. Duygularımız gibi bendenimizide yıpratıyoruz.

Sevgilerimiz çok çabuk biter oldu. Dostluklarımız ise bir kutu içecek kadar kısa. Oysa benenimiz bizi bir ömür boyu üzerinde taşıyor. Her türlü kaprislerimize ve yaramazlıklarımıza katlanıyor. Duygularımızla birlikte hareket ediyor. İçimizden ağlamak geldiği zaman bedenimiz bizime ağlıyor. Koşmak istediğimizde bizimle koşuyor. Aşık olduğumuzda bize en güzel hareketleri ile eşlik ediyor. Yaşam mücadelesi verdiğimiz hayatta en zor durumlarda bizi yanlız bırakmadı. Sonra artık yorgun düşmeye başladı. Biz ona sağlığında hiç iyi bakmadık ya da bakamadık.
Hep ihmarkar davrandık. Umursuzca sigara içtik, alkol aldık, yeri geldi dövme yaptık, yeri geldi jiletledik daha nice işkence testlerinden geçirdik.

Zaman ve zorbalık artık bedenimiz iyice yorgun ve harap. Yılların acımasız izlerini üzerinde taşımakta. Aynaya baktığımızda halimizden hiçte memnun değiliz eserimizden. Çünkü o bu haliyle bile bizi üzerinde taşımaya devam etmekte. İstesekte istemesekte onunla birlikte bizlerde bu hale düştük. Oysa biraz dikkatli davransaydık şimdi daha dik ve onurlu bir şekilde ayakta duracaktık.

Sadakat ve azim onun vazgeçemez karakteriydi. İhaneti söz konusu değildi olamazdı da. Oysa insanoğlu her zaman ki gibi yine ihanet içinde haince yapacağını yapmıştı. Doğallığı elinden geldiği kadar yapaya dönüştürüp yıllar sonra yüzüne bile bakılmaz hale getirip terkediyor. Sonuç hazin toprak olup çürüyüp gitmek.

Sevdğimiz güzelliklere ne güzel bakıyoruz. İşte bu gerçeklerin farkına varmak lazım.