Yürek yangını

Ah yuregim yandi diye kac kez demisizdir hic dusundunuz mu? Pek demeyiz degil mi? Anca gercekten yuregimizin yandigini hissedince deriz bunu. Ben sanki sevdigimiz birinin acisina ortak olunca yada ortak olmaya calisinca hissediyorum bu aciyi. Oyle bir aci ki insani caresiz birakiyor.

Bakiyorsunuz sevdiginiz deger verdiginiz kisi aci icinde kivraniyor. Uzanmak istiyorsunuz uzanamiyorsunuz, care olmak istiyorsunuz olamiyorsunuz. Iste orada yurek yangini basliyor. Ne yapsaniz ne etseniz yangini sonduremiyorsunuz, küllenmiyor bile yangin. Hatta sevdiginiz bir yaniyorsa siz iki yaniyorsunuz, hem onun acisini hissettiginiz icin hem acisina derman olamadiginiz icin.

Ne gittiginiz okullarin ne okudugunuz kitaplarin faydasi olmuyor bu yangina. Ne yapsam ne etsem diye cirpinirken bakiyorsunuz elden hic bir sey gelmiyor. İste yurek yangini orada basliyor.

Sevdiginiz goz yaslari yurek yangininiza damla damla duserken caniniz oyle yaniyopr ki, sonmek bilmeyen yangini yeniden alevliyor. Uzanip silmek istiyorsunuz ama uzanamiyorsunuz, iste yurek yangini orada basliyor.

Gun bitiyor dualar ediyorsunuz, bakiyorsunuz biraktiginiz yerden yangin devam ediyor. Sonmek bilmeyen bu yangin yureginizi oyle dagliyor ki gozden akan yaslar bile yurek yanginini sondurmuyor.

Caresizlik icinde aglarken dusunuyorum da, acaba en buyuk yurek yangini, sevdiginin caresizligini gorup ona yardim edememekten dogan yurek yangini mi?