Zaman huzur verebilir

Son zamanlarda fazla boş kaldığımdan mıdır bilmem, çocukluğum fazlasıyla aklıma gelir oldu. Yaptığım ilk şeyler ya da ilk kez yaptığım şeyler gibi..
Mesela; küçükken, kısıtlı malzemeyle makyaj yapmaya falan çalışırdım. Sonuç tabiki palyaço gibi bir surat olurdu. Anneannem ne zaman görse 'kurbağa gibi olmuşsun, sil bakıyım onu' derdi. Zamanla daha iyisini yapmaya başladım tabi, ama yine de küçüktüm. Annem her denememde 'şimdiden bundan hevesini alırsan, ileride yaptığın zaman bir anlamı kalmaz senin için' derdi, malzemelerimi kendisinin almasına rağmen. Ama makyaj yapmak benim için her zaman eğlenceli ve sonucu gayet hoş olan bir uğraştı. 'Nasıl bıkarım ki ya, bıkılmaz ki bundan? Hep yapabilirim.' derdim her defasında. Çocukluk işte, anlamıyor insan zamanı gelmeden.
Ve şimdi anlıyorum ki annem haklıydı. Şimdi gerçekten yapasım gelmiyor, çünkü ben o olayı çoktan tükettim. Bir anlamı yok benim için, heves de yok tabii. Yaparken sıkılmam bir yana, çok gereksiz geldiği çok zaman oldu. Bazı şeyleri erken tüketmek insanı yaşından uzaklaştırıyor anlayacağınız.
Belki sadece makyaj üzerinden gidecek kadar sığ bir insan olduğumu düşünürsünüz diye başka örnekler de verebilirim. Mesela müzik benim için her şeydir. Tamam, kabul. Herkes elbet sever bir müzik türünü, ama bendeki bildiğin bağımlılık be arkadaş! Bu müzik olayları sayesinde, gereğinden fazla ortama girdim ve çok fazla insan tanıdım. Doğam gereği annemden hiçbir şey saklamadığım gibi bunları da saklamadım. Annemle ne zaman bu konuları konuşsak 'Fazla takılma, devir çok bozuk, kimseye güvenme, bu kadar çok çevren olmasın' derdi. Ben de sosyalliğimi sanırım bu şekilde törpülediğim için olsa gerek annemi sadece müzik için olduğuna ikna etmiştim -ki gerçek zaten bu. Ama zamanla bu müzik ortamı dediğimiz mecra insanı fazla yormaya, kendinden uzaklaştırmaya ve getirdiği fazla insanla birlikte huzuru azaltmaya başlıyor. Hani derler ya 'Az insan, çok huzur' diye, aynı o hesap işte. Bu kadar çok insan tanıyacağıma sadece huzur veren ve gerçek dost olan insanları tanıyıp gerisini silebilmeyi dilerdim. Ve belki bunu hâlâ yapabilirim. Müzik piyasasının içine girmeyi düşünsem de bendeki 'ben' kavramına dokunmasına izin vermeden ve annemin yeni kehanetlerine yol açmadan zamanımı kullanmak istiyorum.

Diyeceğim o ki : Vaktinden önce yapılan her şey, en güzelini yapabileceğimiz dönemde kursağımızda düğüm olabilir. Her şey için zamanını beklemek önemli. Hayat kısa olabilir, ama aceleye getirilecek kadar basit değil. Bilin istedim. Saygılar.