Zamanaşımı

Zamanın bir aşımı olabilir mi?

Tüm yaşananların anlamını yitirdiği, geride kaldığı, artık geçmişle ilgili bütün hesapların kapandığına inanacağımız bir an ne zaman gelir?
 
Herhalde ya yapılması gerekenler tamamlandığında, ya belleğimizi yitirdiğimizde, ya da olanları daha fazla hatırlamanın artık kimseye yararı kalmadığında.
 
Kişisel acılar belki unutulabilir. Yirminci yüzyılda en fazla bir ay süren ölüm acısı, ayrılık acıları yeni yüzyılda ne kadar sürebilir?
 
Ama toplumun belleğine kazınmış, otuz yedi canın ateşler içinde yitmesiyle sonuçlanmış bir olay unutulabilir mi?
 
İnsanları ateşler içine hapsedip yanarak ölmelerini izlemek, yardım etmeye çalışanları bile engellemeye kalkmak insanlık suçu değilse durup düşünmenin zamanı gelmiş demektir.
 
İnsanlığın da, suçun da ne olduğunu bir kez daha sorgulamanın.
 
Gerçek ancak dar kalıplara sıkışmadan özgürce bakarak görülebilir.
 
Bakın, karşıda bir otel, alevler içinde, insanlar çığlık içinde yardım istiyor. Kışkırtılmış bir kalabalık öfkeyle çevreyi kuşatmış, otuz yedi kişinin yakınlarının belleğinde asla kapanmayacak bir yara açılıyor. Düşünceniz, inancınız ne olursa olsun o otuz yedi kişinin arasında siz de olabilirdiniz, çok sevdiğiniz bir yakınınız da.
 
Düşüncesi, inancı ne olursa olsun kimse o ateşlerin arasına sıkışmamalı, böyle bir sonu yaşamamalıdır.
 
Toplumlar sevgi ve hoşgörüyle gelişirler.
 
Hoşgörü gösterilemeyecek tek alan, kendinde özel bir güç görenlerin başkalarının yaşama hakkına ve özgürlüğüne saldırısıdır.