Zarf içindeki mazruf!

Ömrü hayırlı, uzun, olsun; Halis abimin <ı>(H. Sağlam) kulakları çınlasın. Bize has, kültürümüzün nice güzellikleri vardır. Vatani görevini ifa etmek üzere yolcu edilecek koç yiğitlere veda ziyaretlerine geldiğinde, azığına katık etsin diye, harçlık da verilir.

Geçmiş gün… Askerliğimi yapma vakti gelmiş, veda ziyaretlerine başlamıştım. Halis abim ile vedalaştığım an cebime koyduğu zarfı olmuştu. Zarftaki maddiyat harcandı, bitti. Sağ olsun, Halis abimin bir de mazrufu vardı. Ömür boyu harcasam bitmez! Cüzdan da değil, vicdanda, zihinde taşınır. <ı>“ELİNE, BELİNE, DİLİNE SAHİP OL!” yazıyordu.

Bu <ı>“özeli” niye <ı>“tüzele” taşıdım? Şu fani hayatta günü, vakti geliyor nice koç yiğitler yolcu ediliyor. Ve <ı>nice zarflar atılıyor sandığa, vekil kılıp hizmet getirsin diye.

Şimdi… Fikrim şu ki; zarfa değil mazrufa bakılsın! Koç yiğitler de; Vekalet isteyecekler de; Görev verecek, vekil kılacakların nasihatlerini kulağa küpe yapsınlar! Haddimi aşmış olmayayım! Ya nasihate uyulur <ı>“vezir” olunur. Ya da “Adam sen de…” moduyla yol alınır, günü gelir <ı>‘rezil’ olunur. Onun için; Bir mektup yazıp, denize atmış olayım. Umut ediyorum, zarf adresine varır!