Zor günler

Mutlaka dikkatinizi çekmiştir. Belki bazılarınızın hoşuna da gitmiştir. Bazılarınız tepki duymuşsunuzdur.Şu, ölen kişilerin ardından yürüyen kalabalıkların ellerindeki pankartlardan bahsediyorum. Hani "Hepimiz Hırant'ız" veya "Hepimiz Ermeniyiz" yazanlardan.

O öfkeyle verilebilecek bir tepki olduğunu düşünüyorum. Ama ya sonra?
Bir kitlenin veya kişinin yanında yer alınırken, diğerleri dışlanmış olmuyor mu?
Akıl ve mantık çerçevesinde düşündüğümüzde, pankartların farklı olması gerekmiyor mu?

Yaşanılan olaylar, gerçekten hepimizi çok üzüyor son zamanlarda, tepkilliyiz.
Her gün ya işlenen bir cinayet, ya şiddet, ya şehit edilen askerlerimiz, ya yapılan yolsuzlular veya elini kolunu sallayarak ortada dolaşan suçlular değil mi gündemimizin ana konusu? Küçücük bir bebeğe tecavüz edilmesi kanımızı dondurmadı mı? Utanmadık mı insanlığımızdan.

Dehşet ve hayretle, korku filmi izler gibi izliyoruz televizyonda haber bültenlerini. Gazete okumak gelmiyor içimizden.

Pankart açmak... yürümek, yazı yazmak yetmiyor. Ne yaparsak yapalım, yaşananlar, yaşatılanlar değişmiyor.

Başkalarını düzeltmek yerine, kendimizi eğitsek. İnsan olmanın erdemlerine sahip olmaya çalışsak. "Ego" muzu tatmin ederken, başkalarını mutsuz etmesek. Her canlının yaşama hakkına saygı duysak. Özgürlüğümüzün, bir başkasının özgürlüğünün başladığı yerde bittiğini bilsek. "Göre" lerimize göre kimseyi yargılamasak, başka hayatlara müdahale etmesek.

Empati yapabilsek.

Sadece... ama sadece "İNSAN" olabilmeye çalışsak.

Toplum, bireylerden oluşuyor. Her birey kendini eğitse, çocuk "Büyütmek" yerine çocuğunu "Yetiştirse", bu tür olaylar yaşamayız diye düşünüyorum.
Katılır mısınız bu düşünceme, bilmem.