Herşey bir cümleyle başladı. "Welcome To My Life"( Hayatıma Hoşgeldin! ) Üstünde çok da lazımmışçasına düşünmeye başladım. İlk defa olmuyordu zaten. Rahatlık bana muntazaman batıyordu.Biri geliyor..
Duygularımla sinirlerimi aldırmak istiyorum. En azından birinden birini. Ama önce hangisinin daha çok işe yarayacağını bulmam lazım. Duygularımı aldırmak daha akla yatkın sanırım böylece sinirlenmem d..
En çok ona kızarız. En çok ondan uzakta kalmak isteriz. Kovarız kovarız da gelmesin isteriz. Halbuki ne onun kadar vefalıdır ki? Kimin yüzüne defalarca kapı çarpsanız, kimin kalbini binlerce kırsanız..
Ona yardım edebiliriz. Onu düşünüyor olmamız bile bir tedavi süreci oluyordur belki. Çünkü yalnız bırakılmamak, manevi olarak da birşeyler verebilmek çok önemli.. Bu desteğin blog yazarlarımız sayesin..
Hayat hep emrimize amade olmak zorundadır. İşimize gelirse hayat şahanedir işimize gelmezse bu hayat ne berbat bişeydir!! Şu cümleye bakarak bile hayata yaptığımız haksızlığı görmemek pek de mümkün ol..
Bencil miyim gerçekten yoksa ucuz bir kıskançlık mı bu bendeki? Anlamsız kaprislere boğulup sebepsiz fırtınalar mı koparıyorum bir bardak suda yoksa kendimi ortaya koyuyorum zırvalığına inanışım mı bu..
İnsanları kıran cümleler değil .Birkaç kelime dizini kalbimizi kırıyor olamaz. Onun öncesine bakmalı ve tabii sebeplerine... Cümle kurmak bu yüzden dikkat edilmesi gereken birşey işte. Yoksa kurarsın,..
Paldır küldür yaşıyoruz hayatı. Bir anda anlam kazanabilirken yaşananlar, bir anda yerle bir de olabiliyor. Sıkışıp duruyorum doğrularımla yanlışlarım arasında. Bir bulup bir kaybediyorum kendimi. Ken..
Hayat değil acımasız olan biziz. O kadar acımasızız ki bize onlarca şey sunan hayatı sorgusuz sualsiz asabiliyoruz. Halbuki bir an herşeyi bırakın. O üzerinizdeki kasvetli maskenizden, şirretliğinizde..
Bazen sana yazıyor olmak öyle kızdırıyor ki beni. Neden mi? Hep başım sıkıştığında buluşuyor sayfalarınla mürkkebim çünkü. Seni ihmal ettiğim için sen mi yapıyorsun, bunların böye olmasını sen mi sağl..