Beş duyu ve bir mucize

Bilmiyordu, dokunamayan elleri ve tenin çığlığını duyamayan kulakları olduğunu... Ve tüm bu sessizliğin ne kadar yırtıcı olduğunu bilemiyordu.

Bilmiyordu, sesi olmayan bir ağzı olduğunu, kendi halinde okuma yazmalarla beslenen obur zihninin karşıdan tutulan bir içbükey aynada obez bir çocuk şımarıklığıyla sırıttığını da bilemiyordu.

Bilmiyordu, o keskin kapanlarıyla gözlerinin hep aykırı olanları avlarken normali sürekli ıskaladığını bilemiyordu.

Sevgilinin kendi elleriyle yıllar yılı özenle damıtıp en serin mahzenlerde köşe bucak sakladığı o sevgi iksirinin sarhoş edici değil de aksine ayıltıcı tadını hissedene dek... Görüp de duyumsayamadığı sıradışı tatların ne lezzetli olduğunu bilemiyordu.

Bilmiyordu konuşmanın, ince ince, yavaş yavaş ve derinden derine ikna etme, dinlemenin ise ona kucak açan bir pencere olduğunu... Ve diyaloğun o yükselen, alçalan, çözülen, fırıl fırıl dönen ve çıkış arayan tek odaklı haykırışlar olmadığını da bilemiyordu.

Hayatın özel kodları ayrıntılarda gizliyse, beş duyunun bileşimi olan algıların bunları kendine doğru çeken mıknatıslar gibi olduğunu bilemiyordu! Onun yanlış elektrik yüklü mıknatısı, bu özel kodları içeren sağlam demir parçaları yerine çoğu kez çer çöp çekiyordu kendine ister istemez...

Oldukça yanlıştı, eksikti ve pek işe yaramıyordu, o beş duyusu üzerine ne varsa bildiği ve kullandığı... Beş yanlış nüsha, beş eksik kopya olarak kendi kendilerini sürekli yazıp okutuyorlardı... O, eksik duyular, oldukça yanlış algılar içindeki -gerçekte- doğru insana bir türlü tam olarak ulaşamıyorlardı.

Taa ki bir gün, ılık bir meltem çıkana, onu saçlarından okşaya okşaya, üstünde yarınlara yol alan martılarla yemyeşil ovalara doğru alıp götürene dek...

Orada kurulu bir luna parkta doğru ve tam hali sevdiğinin o içbükey aynasında yansıyana dek... Onu şefkatle içine alan, bükerek büyülten o sihirli aynasında... Karanlığın değil, aydınlığın aynasında.

İşte bu olsa gerek kısa ve eleştirel öyküsü beş duyu ve bir mucizenin... İki kişi arasında -yurtta ve cihanda- sıkça yaşanan... Çoğu kez sessizce ve içten içe...

İ.Ersin KABAOĞLU,

17 Aralık 2010, Ankara