Gerçek sevgide şart yoktur

"Seni seviyorum"…

"Seni çok özledim"…

"Bir ömür birlikteyiz"…

"Bizi kimse ayıramaz"…

"Biz dünyadaki en iyi dostlarız"…

"İnan bana, bundan sonra kendimi toparlayacağım"…

"Bambaşka bir insan olacağım!"…

Bu cümlelere çoğumuza hiç yabancı değildir. Sevgililerimizden, o da olmazsa yerli flimlerde mutlaka bunları duymuşuzdur.

İlk duyduğumuz zaman çoğu zaman bunlara inanıyoruz, yada inanır gibi yapıyoruz. Peki daha sonra? Sonra ne oluyor da bu sözlerimizi unutuyoruz Ne oluyor da bir insanı delice severken, bir anda ondan kopabiliyor, farklı bir dünyamızın olduğunu düşünüyoruz. Değiştirmek istiyoruz karşımızdakini, değişmeyince de kendimizi değiştiremediğimizden ayrılık yolları gözüküyor. Sonra ne oluyor, karşımızdaki insan “eğer” demeye başlıyor. “Eğer denize nazır, balkonu olan bir ev alırsan, eğer beni kırmazsan, incitmezsen, beni mutlu edeceksen seni severim.”

Oysa bilmemiz lazım, gerçek sevgide şart yoktur. Bir çocuk ile ilgilenmek için ona bir hediye oyuncak, çikolata alıp vermek zorundasınızdır. Vermezseniz çocuk sizi kendini sevdirmez. Onun sevgisi çıkara dayalıdır. “Eğer hediye verirsen beni öpersin” der çocuk. Oysa anne baba çocuklarına bakarken bir karşılık gözetmez. Anne babayı çileden çıkarsa da, anne-baba bir karşılık beklemeden sever çocuklarını. Esas olanda bu değil midir?

Sonuç olarak, seveceksek içimizden geldiği için sevmeliyiz. Severken eğer lafını kullanmamalıyız. Ancak insan duyguları ile davrandığı zaman, sevgide eğer kelimesini kullanmaz. O nedenle olsa gerek “seven insan için samanlık seyrandır” derler. Her yer Paris misali, sevince samanlık bile insana güzel gelir.

Sevgimizde eğer kelimesi kullanıyorsak, bence o sevgi gerçek sevgi değildir. Karşılık bekleyen, olmazsa olmaz bir sevgidir. Bu da insana mutluluk getirmez. Bilmemiz lazım

stilwater