- Kategori
- Öykü
- Okunma Sayısı
- 908
Hep Yalnızlık Var Sonunda...

Görsel:www.refikialaahunaz.spaces...
Not: Öykünün devamı için bkz.: http://blog.milliyet.com.tr/Hep_Yalnizlik_Var_Sonunda__II_/Blog/?BlogNo=208566
İ. Ersin Kabaoğlu,
17 Ekim 2009, Ankara
Önerilerine Ekle Beğendiğiniz blogları önerin, herkes okusun.

İnsanın genleri, karakteri ne olursa olsun, çevre ve ortamın ne denli etkileyebildiğini gösteren bir öykü ve sanırım yaşanmış. Maalesef çevremizin beklentilerini karşılayabildiğimiz ölçüde ilişkili, aksi halde kalabalıkta bile yalnızız. Ve yalnızlık belki en ürkütücü olanı kaygıların. nSaygılarımla.
Turbest 02.11.2009 3:06- Cevap :
- Evet efendim, büyük ölçüde haklısınız da...Sosyal çevremizin seçim alanımıza giren bölümünde -ki "zorunlu olan alan"a göre daha dar bir alandır- biraz daha dikkatli, akılcı olmak gerek. Ayrıca, "yalnızlığı" kadersizce üstlenilen bir yük olarak değil de, kendi isteğimizin buyruğunda, kendi kişisel derinliğimiz ve anlam boyutumuz olarak algılamak ve öyle yaşamak gerekli diye de düşünmekteyim. Çok değerli yorumunuz ve katkınız için teşekkürler. Saygı ve dostça selamlarımla... 02.11.2009 22:26
Kimsenin başına gelmesin dileklerimle. Selamlar...
Mesut KARİP 23.10.2009 17:28- Cevap :
- Keşke bu daha çok insanın kendi elinde olabilseydi... Fakat ne yazık ki nice belirsizlikleri bağrında taşıyan şu fani hayatta maalesef öyle değil. İlgi ve katkınız için teşekkürler. Dostça saygı ve selamlarımla... 23.10.2009 17:35
ne kadar hazin.. ve gerçek.. elinize sağlık..
sema öztürk 18.10.2009 13:32- Cevap :
- Aslında çok yakın ve değerli bir arkadaşımdan dinlediğim gerçek bir öyküden de esinlenme var. Bunu hissetmiş ve yakalamışsınız. Kutlarım... 18.10.2009 17:14
Ne kadar acı da olsa çok güzel yazılmış bir öykü...Hani şu hayatın çakıl taşı değil de kocaman kayalar döşediği insan tiplerinden birisi:( Devamını merakla bekliyorum. Elinize ve yüreğinize sağlık. Sevgi ve selamlarımla.
yprkck 17.10.2009 22:29- Cevap :
- "...hayatın çakıl taşı değil de kocaman kayalar döşediği insan tipi..." tanımı son derece yerinde ve çarpıcı bir tanımlama. Umarım dokusu hüzün ve acı ile oluşan bu öykümün devamı da ilk bölüm hakkındaki beğeninizi haksız çıkartmaz. Değerli katkın için içten teşekkürler, sevgi ve selamlarımla... 18.10.2009 2:08